Ölü Ruhlar Ormanı
Ölü Ruhlar Ormanı’ndan…
Evet buydu. Kesinlikle bu.
Geçen ay Vogue dergisinde gördüğü Prada marka ayakkabılar. Takımı tamamlayacak kibar, ağırbaşlı bir ayrıntı. Kafasında tasarladığı elbiseyle –Dragon Sokağı’ndan satın aldığı şu anlamsız siyah elbise– mükemmel olacaktı. Kısacası tuhaf. Gülümsedi. Jeanne Korowa çalışma masasının ardında gerindi. Nihayet akşam giyeceği kıyafeti bulmuştu. Hem görünüm olarak hem de ruhen.
Bir kez daha cep telefonuna baktı. Mesaj yoktu. Midesi sıkıntıyla kasıldı. Öncekilerden daha şiddetli, daha ağrılı bir kasılma. Neden aramıyordu? 16 saatten fazla olmuştu. Bir akşam yemeğini teyit etmek için çok uzun bir süre değil miydi bu?
Şüphelerini bir kenara bıraktı ve Montaigne Caddesi’ndeki Prada mağazasına telefon etti. Ayakkabılar mağazanın stokunda var mıydı? 39 numara? Saat 19.00’dan önce orada olacaktı. Kısa bir ferahlama hissetti. Sonra hemen başka bir huzursuzluğa kapıldı. Daha şimdiden hesabından 800 avro harcamıştı… Bu yeni alış verişle yapacağı harcama 1 300 avroyu geçecekti.
Mayısın 29’uydu. İki gün içinde maaşı hesabına yatacaktı. 4 000 avro. İkramiyeler dahil, bir sent fazla değildi. Bir kez daha, şimdiden üçte birini harcadığı maaşıyla ayın sonunu getirecekti. Buna alış kındı. Uzun zamandan beri, hesabındaki açıkla ustaca yaşamayı öğrenmişti.
Gözlerini kapattı. Kendini parlak ökçeler üzerinde yürürken hayal etti. Bu akşam, bir başka olacaktı. Farklı. Işıltılı. Büyüleyici. Gerisi çocuk oyuncağıydı. Yakınlaşma. Barışma. Yeni bir başlangıç…
Ama neden aramıyordu? Halbuki bir önceki akşam kendisiyle yeniden temas kuran oydu. Elektronik posta kutusunu açtı ve e-mail’lerine baktı, belki bu yüzüncü bakışıydı.
Kelimelerle her şeyi söyleyebiliriz. Kuşkusuz, aklımda tek bir şey yok. İkimiz akşam yemek yiyebilir miyiz, yarın? Seni ararım ve gelip adliyeden alırım. Ben senin kralın, sen de benim kraliçem olacaksın…
Son kelimeler, David Bowie’nin bir şarkısına, “Heroes”a bir göndermeydi. Bu, rock starın birçok bölümünü Fransızca söylediği bir şarkıydı. Halles Mahallesi’ndeki bir müzik mağazasında o plağı buldukları günü hatırlıyordu. Onun gözlerinde mutluluk vardı. Bir gülümseme… O anda Jeanne başka bir şey istemezdi. Her zaman gözlerinde o pırıltıyı sağlamak…
