Ben Robot
Ben Robot’tan…
Güneşte yüzünü buruşturup her yöne birden bakmaya çalışarak dayandığı ağaçtan dikkatle birkaç adım uzaklaştı.
Sağdaki ağaççıklara doğru baktıktan sonra arkalarındaki gölgeli yeri incelemek için biraz geriledi. Bahçe çok sessizdi. Yalnızca böceklerin hiç sona ermeyen vızıltıları ve zaman zaman da öğle güneşine meydan okuyan dayanıklı bir kuşun cıvıltıları duyuluyordu.
Gloria alt dudağını sarkıttı. Eve girdiğinden eminim. Ona belki milyon kere bunun haksızlık olduğunu söyledim. Küçücük dudaklarını sıkıca birbirlerine bastırarak kaşlarını çattı. Kararlı bir tavırla bahçe yolunun gerisindeki iki katlı eve doğru gitti.
Ancak o zaman arkadan gelen hışırtıyı, sonra da Robbie’nin madeni ayaklarının o çok belirgin ve ritmik sesini duydu. Hızla döndü. Arkadaşı zaferle saklandığı yerden çıkmış “Sobe!” demek için ağaca doğru gidiyordu.
Gloria üzüntüyle, “Bekle, Robbie!” diye bağırdı. “Bu haksızlık! Ben seni buluncaya kadar koşmayacağına söz vermiştin!” Robbie’nin dev adımları karşısında küçücük ayaklarıyla bir şeyler başarabilmesi imkânsızdı. Hedefe on adım kala Robbie yavaşladı. Gloria son bir defa hızla atılarak robotun yanından geçti ve ağacın gövdesine elini vurdu.
Sonra neşeyle sadık Robbie’ye döndü. Robotun fedakârlığını büyük bir nankörlükle ödüllendirdi. Robbie’yle iyi koşamadığı için acımasızca alaya başladı.
Sekiz yaşındaki kız olanca sesiyle, “Robbie koşamıyor!” diye bağırdı. “Ben onu her zaman yenebilirim! Onu her zaman geçebilirim!” Bu sözleri tiz bir sesle, şarkı söyler gibi tekrarlıyordu.
Robbie cevap vermedi tabii. Çünkü konuşamıyordu. Onun yerine elleriyle koşacağını işaret etti. Usul usul küçük kızdan uzaklaştığında Gloria sonunda robotun peşinden koşmak zorunda kaldı. Çaresizce daireler çiziyor, ellerini uzatmış Robbie’yi yakalamaya çalışıyordu.
“Robbie!” diye bağırıyordu. “Dursana!” Soluk soluğa gülüp duruyordu.
Sonunda robot birdenbire dönerek Gloria’yı yakaladı ve döndürmeye başladı. Gloria’nın bütün dünyası bir an tersine döndü. Aşağıda masmavi bir gökyüzü vardı şimdi. Yukarıda da yeşil ağaçlar boşluğa doğru uzanıyorlardı. Sonra küçük kız kendini yine çimlerin üzerinde buldu. Robbie’nin bacağına yaslanmış, robotun sert, maden parmağını tutuyordu.
Küçük kız sonunda rahatlıkla soluk almaya başladı. Annesini taklit…
