The 100 – Eve Dönüş
The 100 – Eve Dönüş’ten…
Gerçekler değiştirilemediği gibi görüntüleri durdurmanın da yolu yoktu. Annesi ölmüştü. Glass ile Luke ise her an dünyaya çarpabilecek bir gemiyle uzayda son sürat ilerliyorlardı.
İniş gemisi gürültüyle zangırdayarak bir o yana bir bu yana sallandı. Glass pek farkına varmamıştı. Bedeni geminin hareketlerine uyum sağlarken kaburgalarına batan belli belirsiz bir sertlik duydu ama annesinin ölümünün acısı metal kopçadan daha derinlere işliyordu.
Acıyı hep bir ağırlık olarak düşünmüştü -yani, kırk yılın başında bir düşündüğünde. Eski Glass zamanını başkalarının dertleriyle uğraşmakla geçirmezdi. En yakın arkadaşının annesinin ölümünden sonra Wells’in kocaman, görünmez bir yük taşırmışçasına geminin orada yığılıp kaldığını görünce durum değişmişti. Gerçi Glass böyle hissetmiyordu; onun içi oyulup boşaltılmış, tüm duygulan sökülüp alınmıştı sanki. …Yaşadığını anımsatan tek şey, Luke’un güven veren eliydi.
İnsanlar dört bir yandan Glass’ın üstüne abandı. Koltukların tümü dolmuş, kabinin her yanını ayakta duran erkek, kadın ve çocuklar doldurmuştu. Dengelerini sağlamak için birbirlerine tutunuyorlardı, oysa kimsenin düşmesine olanak yoktu -içerisi sessizce gözyaşı döken, dalgalı bir et yığınıyla tıka basa doluydu. Kimi ardında bıraktığı insanların adını sayıklıyor, kimiyse sevdikleriyle son kez vedalaştığını kabul lenemeyerek başını deli gibi sallıyordu.
Görünürde paniğe kapılmamış tek kişi, Glass’m hemen sağında oturan Yardımcı Şansölye Rhodes’du. Çevresindeki perişan yüzleri fark etmeden ya da umursamadan, gözlerini doğruca karşıya dikmişti. Glass’ın içinde parlayan öfke bir anlığına acısını bastırdı. Wells’in babası Şansölye burada olsa çevresindekileri yatıştırmak için elinden geleni yapardı. Gerçi o, son iniş gemisindeki bir yeri zaten kabul etmezdi. Ama Glass yargılayacak konumda değildi. İniş gemisine binebilmesinin tek nedeni, zorla gemiye giren Rhodes’un Glass ile annesini yanına almasıydı.
Glass güçlü bir sarsıntıyla koltuğuna yapıştı. Sağa sola sallanan iniş gemisi, neredeyse kırk beş derece yana yattıktan sonra, mideleri altüst eden bir hamleyle doğrulmuştu. Kolektif şok, bir bebeğin ağlayışıyla kesildi. İniş gemisinin metal çerçevesi, dev bir yumruk tarafından avuçlanmış gibi bııkülmeye başlayınca, birkaç kişi çığlık…
