Kız Kardeşim için
Kız Kardeşim için’den…
Rehinci dükkanları ıvır zıvırla dolu olabilir, ama bana sorarsanız, ki sorduğunuzdan da değil ya, buralardan güzel hikayeler çıkar. Bir insana Hiç Kullanılmamış Tek Taş Pırlantasını elden çıkarttıran ne olabilir? Bir gözü olmayan oyuncak ayısını satacak kadar paraya ihtiyacı olan kimdi? Tezgaha doğru yürürken birileri birazdan bırakacağım kolyeye bakıp da aynı soruları sorar mı diye düşünüyorum.
Kasadaki adamın burnu tıpkı bir şalgama benziyor ve gözleri de o kadar derine çökmüş ki insan nasıl olup da önünü görebiliyor diye merak ediyor. “Bir şey mi lazımdı?” diye soruyor.
İçeri yanlışlıkla girmişim gibi arkamı dönüp kapıdan çıkmamak için kendimi zor tutuyorum. Olduğum yerde kalmamı sağlayan yegane şey, dünyada vazgeçemeyeceğimi düşündüğüm tek eşyamı elimde tutarken o tezgahın önünde duran ilk kişi olmadığımı bilmek.
“Bir şey satmak istiyorum da,” diyorum adama.
“Ne olduğunu görebilmem için illa tahmin mi etmem gerekiyor?”
“A, pardon.” Güç bela yutkunarak kolyemi kotumun cebinden çıkarıyorum. Uzun zincirine dolanmış kalp, cam tezgahın üzerine iniveriyor. “On dört ayar altındır,” diyorum. “Neredeyse hiç kullanmadım.” Bu tam bir yalan işte; bu sabaha dek yedi yıl boyunca bunu boynumdan hiç çıkarmadım çünkü. Babam bunu bana altı yaşındayken kemik iliği naklinden sonra hediye etmiş ve ablasına bu kadar değerli bir hediye veren bir çocuğun aynı değerde bir hediyeyi hak ettiğini söylemişti. Şimdi ise onu öylece tezgahın üstünde görünce boynumun çıplak kaldığını hissediyorum ve ensemden aşağı bir titreme iniyor.
Dükkan sahibi gözüne bir büyüteç takıyor; gözü de böylelikle az çok normal büyüklükte görünüyor. “Sana yirmi kağıt veririm.”
“Dolar mı?”
“Yok pezo. Ne zannettin?”
“En az beş katı eder bu!” Atıyorum tabii.
Adam omuzlarını silkiyor. “Paraya ihtiyacı olan ben değilim.”
Anlaşmaya razı olarak kolyeyi elime alıyorum ve sonra çok tuhaf bir şey oluyor – elim tıpkı bir mengene gibi kapanıyor. Parmaklarımı açmaya çabalarken yüzümü ateş basıyor. 0 kolye rehincinin kocaman açılmış eline düşene dek aradan sanki…
