Shannara’nın Kılıcı 2 / Terry Brooks

Shannara'nın Kılıcı 2Shannara’nın Kılıcı 2

Shannara’nın Kılıcı 2’den…

Gün doğumu dağ sırtlarında ve Ejderha Dişi’nin tepelerinde, keyifsiz, hoşa gitmeyen soğuk, gri bir azimle asılı kalmıştı. Yükselen güneşin sıcaklığı ve parlaklığı, alçak bulut tabakalarıyla ve uğursuz tepelere yerleşip yerinden kımıldamayan yoğun sisle tamamen perdelenmişti .Rüzgârlar, kanyonların ve sarp uçurumların arasından, dağ sırtlarından ve rampalardan eserek şiddetli bir güçle çıplak kayalara çarpıyordu. Bitki örtüsünü kırılıncaya dek kadar büküyor, birbirine karışmış haldeki bulutlarla sisin arasından kayıyor, gene de tuhaf bir şekilde bunları kımıldatmıyorlardı. Rüzgârın sesi; kıyıda patlayan, gürleyerek yuvarlanan ve boş tepeleri, tepelerden biri onunla bir sure sarılı kaldığında kendi sessizliğini yaratmakta olan tuhaf bir uğultuyla kaplayan, derin bir okyanus kükreyişi gibiydi.

Kuşlar, rüzgârla beraber bir alçalıyor bir yükseliyordu, sesleri dağınık ve boğuktu. Bu kadar yükseklikte birkaç hayvan vardı -özellikle dayanıklı cinsten dağ keçisi sürüleri ve kayaların en içteki oyuklarında yaşayan küçük, kürklü fareler. Hava, soğuktan da öteydi; çok çok soğuktu. Kar, Ejderha Dişi’nin doruklarını kaplamıştı ve bu yükseklikte mevsim değişikliklerinin nadiren otuz dereceye ulaşan sıcaklığa çok az etkisi oluyordu.

İçindeki ölüm korkusunu en azından geçici olarak tüketmişti. Ölüme çok yaklaşmıştı, öyle ki, sonunda onu sadece içgüdüleri kurtarmıştı. Gnomlar her bir yönden arı sürüsü gibi, ancak kan dökerek yatışabilecek bir nefretle üstüne gelmişlerdi. Wolfsktaag’ın kenarına kaymış, çalılıkların içinde hareketsizce beklemiş ve sonunda biriyle karşılaşana kadar Gnomların etrafa yayılmalarına soğukkanlılıkla izin vermişti.

Savunmasız avcıyı bayıltıp esirine Cücelere has pelerini giydirmek, sonra da bağırarak yardım istemek ancak birkaç saniyesini almıştı. Karanlıkta, av heyecanından coşmuş haldeki Gnomlar pelerin haricindeki hiçbir şeyin farkına varacak durumda değillerdi. Farkında olmadan kendi kardeşlerini parçalara ayırmışlardı. Hendel gizlenmiş ve ertesi gün geçidi aşmıştı. Bir kez daha hayatta kalmayı başarmıştı.

Vadililer ve Elfler, Hendel’deki güçlü kendine yeterlilik duygusuna sahip değildiler. Bremen’in gölgesinin kehaneti onlarda şok etkisi yaratmıştı. Dağlardaki rüzgârın uğultusunda kelimeler tekrar tekrar yineleniyordu. Aralarından biri ölecekti. Ah, kehanetteki tabir harfiyen böyle değildi, ama içinde

LİNK

Author: epubindir

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir