Chevengur
Chevengur’dan…
İhtiyar bir kadın vardı, İgnatyevna, küçüklerin açlığına bir çare biliyordu: Onun verdiği mantar suyuna banılmış tatlı otu yiyen çocuklar, dudaklannda kuru köpük, huzur içinde susuyorlardı. Anne, çocuğunu yaşlanmış, kınşık alnından öpüyor ve fısıldıyordu: ,
“İşte çilen doldu yavrucuğum. Şükürler olsun sana Tanrım!”
İgnatyevna da oracıkta dikiliyordu: .
“Öbür dünyada şimdi yavrucak: Şuna baksana, canlıdan da rahat yatıyor, cennette gümüşi rüzgârları dinliyordun..”
Anne, çocuğunu hayran hayran izliyor, kederli yazgısının çözül-
düğüne inanıyordu.
“Al eski eteğim senin olsun, İgnatyevna, verecek başka şeyim yok. Sağ olasın.”
İgnatyevna eteği ışığa tutuyor ve şöyle diyordu:
“Ağla sen biraz, Mitrevna: Ağlaman icap eder. Ama eteğin pek es-ki püskü; bir mendilceğız ekleyivereydin ya da ütüceğizini armağan edeydin yanında…”
Zahar Pavloviç köyde yalnız kalmış, insansızlık hoşuna gitmişti. Fakat daha çok ormanda, topraktan bir damda yersiz yurtsuz bir köylüyle birlikte yaşıyordu; bu adamın, faydalarını önceden öğrendiği otları kaynatıp içiyorlardı.
Zahar Pavloviç açlığını unutmak için her an çalışıyordu, eskiden metalden yaptığı şeylerin aynılarını ahşaptan yapmaya alışmıştı. Yersiz yurtsuz ise ömrü boyunca bir şey yapmış değildi, şimdi artık hiç yapmazdı. Elli yaşına kadar çevresinde neyin nasıl olduğunu izlemekle yetinmiş, bu genel kargaşadan nihayetinde doğacak şeyi be k-lemişti. Dünyanın sakinleşip aydınlanmasının ardından hemen harekete geçebilirdi; hayatın müptelası sayılmazdı, ne bir kadınla evliliğe, ne topluma faydalı herhangi bir amele gitmişti eli. Doğduğunda bir şaşırmış ve ihtiyarlayana dek de öylece yaşayıp gitmişti, genç görünümlü yüzünde mavi gözleriyle. Zahar Pavloviç’in meşeden tava yaptığını gördüğünde hayret etmişti, zira bu tavada nasılsa hiçbir şey kızartılamazdı. Oysaki Zahar Pavloviç ahşap tavaya su dökmüş, kısık ateşte kaynamasını sağlamış, tava da yanmamıştı. Yersiz yurtsuz şaşkınlıktan donakalmıştı:
“Muazzam bir iş. Gel de her şeyi öğren öğrenebilirsen, a kardeş!..”
Herkesçe malum olan sarsıcı gizler elini kolunu çözüveriyordu böyle yersiz yurtsuzun. Bir kere olsun kimse bu adama olayların basitliğini açıklamamıştı; belki de kendisi büsbütün kalın kafalıydı. Tevekkeli değil Zahar Pavloviç kendisine rüzgârın…
Bir sene sonra Admin uykudan uyandı. 😟
🙂