İmparatorluğun Varisi İmparatorluğun Varisi’nden… Tam önlerindeki yıldız kütlesi, aradaki mesafe ve ön camın otomatik güneş koruyucu ekranlarıyla azaltılan bilye büyüklüğünde turuncu-sarı renkli bir toptu. Onu ve gemiyi çevreleyen yıldızlar, uzayın derin karanlığında parlayan beyaz iğne başları topluluğu gibiydiler. Tam geminin altında, Myrkr Gezegeni’nin Büyük Kuzey Ormanı’nın batı bölümünde, şafak yaklaşıyordu. Ormandaki bazılarının göreceği son şafak… İmparatorluk Yıldız Destroyeri Chiamera’nın, yan köprü pencerelerinin birinin yanında duran Kaptan Pellaeon, aşağıdaki gezegendeki hedefe doğru ilerleyen belirsiz yok edici hattını izledi. 10 dakika önce, hedefi çevreleyen yer ekipleri hazır olduklarını bildirmişlerdi; Chimaera, abluka pozisyonunu 1 saattir koruyordu. Şimdi, tek beklenen saldırı emriydi. Yavaşça, göz ucuyla bakarak, Pellaeon başını birkaç santimetre yana çevirdi. Arkasında sağda, Büyük Amiral Thrawn kumanda istasyonunda oturuyordu, mavi derili yüzü ifadesiz, parlayan kırmızı gözleri ise koltuğunun etrafına dağılmış, durum bilgileri yığınına odaklanmıştı. Son yer ekipleri raporlarını verdiklerinden beri pozisyonu değiştirmemiş ya da konuşmamıştı ve Pellaeon köprü mürettebatının huzursuzlanmaya başladığını hissediyordu. Pellaeon kendi adına, Thrawn’ın hareketleri hakkında fikir yürütmekten uzun zaman önce vazgeçmişti. Thrawn’ın tamamıyla insan olmayan kalıtımı ve İmparator’un bu konuda çok iyi bilinen ön yargıları göz önüne alınırsa, İmparator’un, Thrawn’ı 12 Büyük Amiral’den biri yapmaya uygun görmesi, Thrawn’a karşı duyduğu güvenin bir göstergesiydi. Ayrıca, Thrawn’ın Chimaera’nın kumandasını aldığı ve İmparatorluk…

Cestus Hilesi Cestus Hilesi’nden… Yarım milenyum boyunca Coruscant, Cumhuriyet’in galaktik tacının en parlak mücevheri olmayı sürdürdü. Köprüleri ve kemerli solaryumu, hiçbir liderin sözünün tartışılmaz ve hiçbir gökdelenin fazla göz kamaştırıcı olmadığı, aklın evrene hakim geldiğinin düşünülmeye başlanmadığı dönemlere aitti. Klon Savaşları’nın başlamasıyla bazıları bu ihtişamlı günlerin sona erdiğini düşünmeye başladı. Haber holo’ları zaferler ve yenilgilerden bahsederken, gökyüzünden alevler içerisinde düşen gemileri, çarpışan devasa orduları ve sona eren sayısız düşü hayal edebilmek çok kolaydı. Gün gelip de tüm galaksiyi sarmakta olan bu alevin kıvılcımlarının Cumhuriyet’in mücevherine sıçrayıp sıçramayacağını düşünmemek de elde değildi. Bu dönem şehir kelimesinin başarıyı değil de zayıflığı temsil ettiği bir dönemdi. Bir sığınak değil de bir tuzak. Fakat tüm bu endişelere rağmen Coruscant’ın milyarlarca sakini inançlarını kaybetmeyip gündelik yaşamlarına devam etti. Eğri gagalı bir thrantcill sürüsü Coruscant’ın sakin ve soluk mavi gökyüzünden mükemmel elmas formasyonunda uçarak geçti. Yüz binlerce yıl boyunca kış gelince güneye göç etmişlerdi ve bu sene de diğerlerinden farklı değildi. Siyah gözleri medeniyetin Coruscant’taki vahşi yaşamı nasıl gün be gün uzaklara sürdüğünü izlemişti. Gezegenin eski sahipleri artık durasteel vadilerde yem aramak zorundaydı çünkü doğal yaşam alanlarının yerini suni bataklıklar ve permacrete ormanlar almıştı. Bu dönem yüz binlerce farklı dünyadan gelen olağanüstü şeylerin ve kişilerin dönemiydi….

İmparatorluk’un Gölgeleri İmparatorluk’un Gölgeleri’nden… Chewbacca öfkeyle kükredi. Bir stormtrooper kendisini tuttu ve o da onun ayaklarını yerden kesti, gümbürdeyen zırhıyla çukurun içine düştü. İki muhafız daha geldi ve Wookiee sanki oyuncak bebeklermiş gibi ikisini de harcadı. Her an Vader’ın askerlerinden biri tarafından vurulabilirdi. İri ve güçlüydü ama kazanamazdı; onu vuracak – Han, Wookiee’ye bağırarak onu sakinleştirmeye çalıştı. Leia, donmuş kalmış bu olanlara inanmakta güçlük çekiyordu. Han konuşmaya devam etti: “Chewie, başka fırsatlar da olacak! Prenses, ona göz kulak olman gerekiyordu. Duydun mu beni?” Han’ın sözde arkadaşı Lando Calrissian’ın onları Darh Vader’a sattığı Bespin’deki Cloud City’nin altında karanlık bir odadaydılar. Çevrelerini saran altın rengi bir ışık durumu daha da inanılmaz hale getiriyordu. Chewbacca, Han’a baktı, yarı sökülü haldeki Threepio Wookiee’nin sırtındaki bir çantada duruyordu. Hain Calrissian vahşi bir hayvanmış gibi uzak bir köşede tutuluyordu. Ortalık muhafızlar, teknisyenler ve kelle avcılarından geçilmiyordu. Vader’ın varlığı ve likit karbonun kokusu etraflarındaki havaya sinmiş ve morgla mezarlığın karışımı bir kokuya dönüşmüştü. Chewie’yi kelepçelemek için daha fazla muhafız geldi. Wookiee artık daha sakindi. Han’ı anlamıştı. Hoşuna gitmemişti ama anlamıştı. Muhafızların kendisini kelepçelemesine izin verdi. Han ve Leia birbirlerine baktılar. Bu olamaz, diye düşündü Leia. Şimdi değil. İkisi de duygularına hakim olamamıştı. Mıknatıs gibi birbirlerini çektiler ve…

Obi Wan Kenobi Obi Wan Kenobi’den… Jedi Tarikatı, Ilum’u kasıtlı olarak tüm yıldız haritalarından yüzyıllar önce silmiş olsa da hemen her acemi Jedi; Bilinmeyen Bölge’deki bu gizli ve kutsal gezegene gitmeyi hayal ederdi. Bunun nedeni kuşaklar boyunca tüm Jedi’ların ışın kılıçlarına güç vermek için kullanacakları kristalleri bu gezegenden topluyor olmalarıydı; bazı Jedi’lar tüm galakside Ilum kristallerinin üzerine olmadığını söylerlerdi. Ilum’da bir ışın kılıcı yapmak bir Jedi çırağı için en zorlu sınavlardan biri değildi ama Obi-Wan’a göre bu onun bir Jedi Şövalyesi olduğunun ispatı olacaktı. Eğer Jedi olmanın kıymetini bilecek birisi varsa o da şüphesiz Obi-Wan’dı. Bir yıldan kısa süre önce, on üçüncü yaş gününe sadece birkaç hafta kala, artık hiçbir Jedi Şövalyesi ya da Üstadı’nın onu çırak olarak seçmeyeceğini düşünüyordu. Ama o günler gerilerde kalmıştı. Jedi Şövalyesi Qui-Gon Jinn, Üstat Yoda’nın da teşvikiyle, Obi-Wan’ı Padawan’ı olarak kabul etmişti. Zaten parlak olmayan başlangıçları Obi-Wan’ın, pişman olmasının uzun sürmeyeceği bir karar alarak, kısa süre için de olsa Melida/Daam gezegenindeki isyana katılmak için Jedi Tarikatı’nı terk etmesiyle iyice sarpa sarmıştı. Qui-Gon onu affetmiş ve geri dönmesini kabul etmişti ama aralarındaki tedirginlik varlığını korumaya devam etti. Yine de, tüm anlaşmazlık ve çatışmalarına rağmen, aralarında bir bağ kurulmuş ve ikisinde de bu bağın zaman içinde…

Darth Vader Yükselişi ve Düşüşü Darth Vader Yükselişi ve Düşüşü’nden… Anakin Skywalker rüya görüyordu. Rüyasında büyümüştü ama erkek olması için hâlâ yıllar geçmesi gerekirdi. Küçük bir repulsorlift aracının açık kokpitinin içindeydi ve yüsek hızda kayalık bir arazinin üzerinde yol alıyordu. Aracın önündeki paralel bir çift motor, gövdeye iki güçlü kabloyla bağlıydı ve motorlar arasındaki boşlukta sürekli elektrik deşarjı oluyordu. Anakin’in hiç böyle bir aracı olmamıştı ama nasıl olmuşsa kullanmayı biliyordu. Güç levyesini ileri itip derin bir vadiye dalarken şöyle düşündü, “Ben bir pilotum!” Yalnız değildi. Vadide hemen önünde benzer araçlar gidiyordu ve kayalardan yankılanan motorlarının gürültüsü kulakları sağır edecek kadar güçlüydü. Bu bir yarış! Korkusuz bir kararlılıkla Anakin hızı artırıp diğerlerini geçti. Gözünün ucuyla yarıştığı rakiplerine baktı. Çoğu hiç bilmediği yabancılardı ama hepsi de tetikteydi, kararlıydı ve elleri maharetliydi. Anakin daha önce farklı dünyaları hayal etmişti ama burası gibi yerleri hiç düşünmemişti. Vadiden çıkan yarışçılar, Anakin önde olarak, geniş ve düz bir çöle girdiler. İki güneş gökyüzünde parlıyordu, kum öyle ısınmıştı ki yerden yükselen ısı, ilerideki kayaların gezegen yüzeyinde dalgalanıyormuş gibi görünmelerine neden oluyordu. İleride tıklım tıklım tribünlerle ve kubbeli kulelerle çevrili geniş bir alan gördü. Bitiş çizgisi oradaydı. Kontrolleri daha sıkıca kavradı ve “Kazanacağım!” diye geçirdi içinden. Aniden sol…

Hassas Nokta Hassas Nokta’dan… Eğimli saydam çelikten bakıldığında Haruun Kal bulutları delen bir dağ sırasından ibaretti. Sanki dokunulacak kadar yakın görünüyordu. Mekik spiral şeklinde yavaşça yüzeye doğru alçaldı, ona gerçekten dokunmasına az kalmıştı. Sistem içi çalışan mekik, yirmi koltuklu olduğu halde bunların dörtte üçü boştu. İçinde gittikleri yol bir turizm şirketine aitti: tüpe benzeyen ve tamamıyla saydam çelikten yapılmış olan bir yol. Dışı puslu ve çizik içerisindeydi, içindeyse koridor boyunca dizilmiş takozlar hariç bir şey yoktu. Mace Windu tek insandı. Yol arkadaşları pişirebilecekleri böcekler üzerine hararetli şekilde konuşan iki Kubaz ve komedi programlarından fırlamış gibi duran bir çiftti, bir Kitonak ve bir Pho Ph’eahian, ki konuşmaları Mace Windu’yu kulak tıkacı olmadığına ya da sağır olmadığına pişman etmişti. Pelek Baw’a turistik geziye geldiklerine göre işleri pek yolunda gitmiyordu anlaşılan. Çünkü Haruun Kal’ın başkenti pek ziyarete gidilecek bir yer değildi. Gevarno Loop’dan gelen yolcu gemilerinin orada durmasının tek nedeni gerçek uzaya atlamak için sistemden geçmek zorunda olmalarıydı. Mace mekiğin kısıtlı imkanlarının el verdiği ölçüde diğerlerinden uzağa oturmuştu. Jedi Üstadı gizli kimliğine uygun şekilde giyinmişti: Corellian kum panteri derisinden kirli bir yelek. Bir zamanlar beyaz olan bol bir tişört. Altında da gri yamalı ve dar siyah bir pantolon. Botlarında geçmişe dair bir parlatıcı…

Luke Skywalker Luke Skywalker’dan… Luke Skywalker’ın kendisini birisinin izlediğini hissettiği ilk günün üzerinden uzun zaman geçmişti, en azından birkaç yıl. Şimdi yeniden hissediyordu. Ayağa fırladı ve etrafına bakındı. Geceleyin kuma serdiği battaniyenin üzerine uzanmış gökyüzünü seyrediyordu. Şu anda huzur hariç herşeye sahipti. Evine doğru baktı. Amcasının onun yanına gelebileceğini ummuştu ama bulunduğu yerle rutubet çiftliğinin etrafını saran güvenlik sensörlerinin yanıp sönen ışıkları arasında herhangi bir hareket belirtisi yoktu. Tatooine’deki herhangi bir yedi yaşındaki çocuğun bileceği gibi, değil sadece geceleyin, günün herhangi bir saatinde evden fazla uzaklaşmak çok tehlikeli olabilirdi. Gizli çukurlar ve ani kum fırtınaları en az kendisine yiyecek arayan canlılar kadar öldürücü olabilirdi. Womp sıçanları sürüler halinde dolaşırlardı ve insan vücudunu kolayca parçalayacak diş ve pençelere sahiptiler. Büyük krayt ejderleri Jundland Wastes’in dağ ve kanyonlarında kol gezerlerdi. Hepsinden kötüsü de Tusken Yağmacıları olarak bilinen ve belli bir neden olmadan saldırıp öldürebilen Kum Adamlarıydı. Luke amcasının pek çok kez şöyle dediğini duymuştu, “Tatooine’de seni sıcak öldürmese bile öldürecek birşey mutlaka çıkar.” Luke kendisini görünmez bir varlığın izlediğini hissettiği diğer zamanları hatırladı. Yengesi Beru’nun da bundan haberi vardı çünkü dört yaşındayken bunu ona kendisi söylemişti. Hem nasıl anlatacağını bilmediğinden hem de onu daha fazla üzmek istemediğinden dolayı ona asıl söylemediği şey…

Güç’ün Kahramanları Güç’ün Kahramanları’ndan… Leia Organa Solo, Yavin 4’teki Millenium Falcon’un rampasından inerken kafasını çarpmamaya dikkat ederek dışarı çıktı. Büyük Massassi Tapınağı’nın azametli görüntüsüne baktı. Ormanlarla kaplı ayda serin bir sabahtı, yerden yükselen nem alçak dalları kucaklayıp ardından da ziguratın taş duvarlarını ince beyaz bir battaniye gibi sarmalıyordu. Bir kefen, diye düşündü. Luke için. Akademi öğrencilerinin tapınağın üst katında Luke Skywalker’ın hareketsiz bedenini bulmalarının üzerinden bir hafta geçmişti. Onu içeri taşıyıp ellerinden gelen her şeyi yapmışlardı; fakat gerçekte ne yapmaları gerektiğini bilmiyorlardı. Yeni Cumhuriyet’in en iyi doktorları bile fiziksel bir sorun bulamamışlardı. Luke’un hala hayatta olduğunda hemfikirdiler ama tümüyle bitkisel hayattaydı. Yapılan hiçbir test ya da inceleme sonuç vermiyordu. Leia da elinden bir şey gelmeyeceğini biliyordu ama hiç değilse kardeşinin yanında olacaktı. İkizler de küçük botlarıyla ellerinden geldiğince gürültü çıkararak Falcon’un rampasından aşağı inmeye başladılar. Han, Jacen’le Jaina’nın arasında, ikisinin de ellerinden tutmuş geliyordu. “Sessiz olun bakalım.” dedi. “Luke dayıyı görecek miyiz?” diye sordu Jaina. “Evet.” diye cevapladı Han. “Ama hasta. Sizinle konuşamaz.” “Öldü mü?” diye sordu Jacen. “Hayır!” diye cevap verdi Leia aniden. “Haydi. Tapınağa girelim.” İkizler koşturarak rampadan indi. Açıklıktan yürürken Leia’nın burnuna gelen keskin orman kokusu anılarını tazelemişti. Devrilmiş ağaçlar, çiçekler ve çürüyen yapraklar bu kokunun ana…

Karanlık Çırak Karanlık Çırak’tan… Admiral Ackbar’ın yanında sessizce oturan Leia Organa Solo, büyütülmüş B-kanat savaş gemisiyle yaptıkları uzun yolculuktan rahatsız olmuştu. Uzay boşluğunda yüzen geminin metal kokulu, dar kokpitinin içindeydiler. Devlet Bakanı olmak Leia’yı, diplomatik etkinlikler, büyükelçilik resepsiyonları ve politik buhranlar arasında mekik dokumaya zorluyordu. İmparatorluğun çöküşünün yarattığı politik boşlukta kurulmuş olan kırılgan ittifakı korumada Mon Mothma’ya yardımcı olabilmek için, görev aşkıyla tüm galaksiyi dolanıyordu. Leia, Vortex gezegeninin arka tarafını defalarca gezmişti ama yapılacak olan Rüzgârlar Konseri’ni düşünecek hali yoktu. Sık sık diplomatik gezilere çıkması gerekiyordu ve sessiz anlarını kocası Han’ı, ikizleri Jacen ve Jaina’yı düşünmeye ayırıyordu. Gizli gezegen Anoth’da saklanan ve korunan en küçük bebeği Anakin’i kucağına almayalı uzun zaman olmuştu. Ne zaman ailesiyle bir hafta, bir gün, hatta bir saat geçirmeyi düşünse işi çıkıyordu. Hislerini hep içine atıyordu; ne de olsa politik bir maske takması gerekliydi. Gençlik yıllarını İsyan’a adamıştı; Alderaan prensesi olarak, Senatör Bail Organa’nın kızı olarak perde arkasında rol almıştı; önce Darth Vader ve İmparatorluk’a, ardından da Büyük Amiral Thrawn’a karşı savaşmıştı. Yine de devlet bakanlığı görevleriyle ailevi görevleri arasında kaldığını hissediyordu. Yeni Cumhuriyet’e öncelik vermişti. Bu sefer. Yine. Kokpitte yanında oturan Amiral Ackbar, amfibik elleriyle kontrol kollarını hareket ettiriyordu. “Uzay boşluğundan çıkıyoruz,” dedi ciddi ses…

Jedi Arayışı Jedi Arayışı’ndan… Coruscant gezegeninin gölgelerin altında kalmış yüzeyinin çok yukarısında İmparatorluk şehrinin yüksek binaları gökyüzüne doğru uzanmaktaydı. Binaların köşetaşları binlerce nesilden be-ri yerlerini muhafaz etmekteydiler. Geçmişleri biçimlendirici Eski Cumhuriyet’in zamanına kadar uzanmaktaydı. Bin yıllardır enkaz haline gelmiş eski şehrin üzerine yüksek, daha yüksek yapılar kurulmuştu. Luke Skywalker, eski İmparatorluk Sarayı’nın anıtsal ön yüzünden dışarı doğru çıkan yolcu gemileri iniş platformuna adımını attı. Rüzgâr oldukça sert esiyordu. Jedi cüppesinin başlığını geriye doğru itti. Gökyüzüne doğru baktı, Coruscant’ı ardındaki boşluktan koruyan atmosferi inceledi. Zarar görmüş gemiler, İmparatorluk’tan arda kalanlarla süren iç savaş sırasında çıkan korkunç çatışmaların enkazı olarak hâlâ yörüngede duruyorlardı. Binaların çok daha yukarısında uçurtmaya benzeten şahin-yarasalar, şehrin kanyonlarından yükselen termal akımlar sayesinde havada süzülüyorlardı. Seyrettiği sırada bir şahin-yarasa aşağı doğru pike yaptı; eski yapıların arasındaki karanlık yarıklardan birinin içine daldı. Dışarı çıktığında pençelerinde silindir şeklinde üzerinden kanlar damlayan bir yaratık vardı… bir granit sülüğü belki. Luke bir süre bekledi. İçindeki endişeleri bastırmak için Jedi meditasyon tekniğini kullandı. Daha genç bir adamken sabırsız ve kıpır kıpırdı, içi belirsizlikle doluydu. Ama Yoda ona diğer pek çok şeyle birlikte sabırlı olmayı da öğretmişti. Gerçek bir Jedi Şövalyesi ne kadar ge-rekiyorsa beklerdi. Yeni Cumhuriyet Senatosu yaklaşık bir saatten beri görüşme halindeydi, hâlâ…

Jedi Sınavı Jedi Sınavı’ndan… Buz gibi bir his Reija Momen’in kolundan başına doğru tırmanmış, oradan da omurgasına inmişti. İrkildi ve huzursuzca kımıldandı. Paniğin hiç sırası değil, diye geçirdi içinden. Diğer herkes sükunetlerini koruyabilmek için ona bakıyordu. Bahçeye bu yüzden erken gelmişti, rahatlamak ve ekibiyle bir araya gelmeden evvel düşüncelerini toplamak istiyordu. Ama işe yaramamıştı. İyi havalarda açılan bir kubbe ve etrafını kuşatan binalar sayesinde dış etkenlerden korunan bir avluda yer alan küçük bahçedeydi. Bugün kubbe açıktı, böylece ferahlatıcı temiz hava içeri doluyordu ama yine de sinirleri gergindi. Ekibi korku içerisindeydi; güneyden hiçbir haber gelmemesinin hayra alamet olmadığını düşünüyorlardı. Gözleri kapalı olan Reija evini düşledi. Beş yıl daha dayanacak, kontratı bitene kadar, sonra da Alderaan’a geri dönecekti. Belki. Serin bir rüzgar kubbeyi doldurdu. Beraberinde Galaksilerarası İletişim Merkezi’nin yer aldığı düz tepede yetişen çimenlerin kokusunu da getirdi. Kontratının ilk aylarında sagebrush’a alerjisi olduğunu düşünmüştü, dış tesisleri teftiş etmek için ne zaman dışarı çıksa hemen aksırıp tıksırmaya başlardı ama zaman içerisinde bu kokuya alışmayı başardı. Artık hoşuna bile gidiyordu. Fiziksel olarak da, nihayet, kendisini daha iyi hissediyordu. Her ne kadar doktorlarca onaylanmamış olsa da Praesitlyn çimenlerine uzun süre maruz kalmanın insan psikolojisine iyi geldiği yönünde bir teorisi vardı. Reija Momen, Galaksilerarası İletişim Merkezi’nin…

Dünyanın Sonuna Doğru Dünyanın Sonuna Doğru’dan… PAZARTESİ sabahı, daha şafak sökmeden, dünyanın en büyük kentinin birdenbire yayılan korku dalgasıyla bir anda ııasıl boşaldığını her halde hayal edebilirsiniz. Sel gibi yayılan insanlar kendilerini kentten uzaklaştıracak her yolu deniyor, tren istasyonlarına, kuzey ya da doğuya giden gemilere saldırıyorlardı. Polis ve diğer görevliler halk üzerindeki denetimlerini tümüyle yitirmişlerdi. Thames’in kuzeyindeki demiryolları ve güneydoğudaki Cannon caddesi tıklım tıklım insan doluydu. Trenler salkım saçaktı ve panik sırasında ayak altında kalan birkaç kişi ezilerek ölmüştü. Bu arada tabancaların çekildiğini, birkaç kişinin de bıçaklandığını belirtmeliyim. Gün ilerleyip, giden trenlerin makinist ve ateşçileri Londra’ya dönmeyi reddettiğinden, bekleşen kalabalık istasyonları terkedip, kuzeye giden karayollarında birikmeye başladı. Öğle saatlerinde Barnes’te bir Marslı görüldü. Siyah buhar Thames boyunca ve Lambeth açıklarında yayılmasını sürdürmekteydi. Böylelikle o yönlere kaçış engellenmiş oluyordu. Batı yönüne giden bir trene kapağı atan bir yığın insan, kardeşim de içlerinde olmak üzere, Chalk Farm yolundan kaçmayı başarırlar. Kardeşim saat yedi dolaylarında Edgware’e ulaşır ve bulduğu eski bir araba ile yoluna devam eder. Fakat Edgvvare’den bir mil kadar uzaklaştıktan sonra tekerleğin aksı kırılır ve araba yolda kalır. Çaresiz kalan kardeşim yaya kafilesine katılır. Yol üstündeki köy evlerinin kapı ve pencerelerine çıkan insanlar, ömürlerinde görmedikleri bu büyük kalabalığı izlemektedirler. Kaçmakta olan…

Zaman Makinesi Zaman Makinesi’nden… Zaman Gezgini tek kelime konuşmadan, kendine ayrılmış olan yere geldi. Eskiden olduğu gibi sessizce gülümsedi. “Pirzolam nerede?” dedi. ‘“Çatalı yeniden ete saplayabilmek ne mutluluk!” “Hikâye ne olacak!” diye bağırdı Editör. “Hikâye batsın!” dedi Zaman Gezgini. “Yiyecek bir şeyler istiyorum. Damarlarıma biraz pepton girmeden ağzımı açmayacağım. Teşekkürler. Ve tuz lütfen.” “Bir kelime,” dedim, “Zamanda yolculuk mu ediyordunuz?” Ağzı dolu, başıyla onaylayarak, “Evet,” dedi Zaman Gezgini. “Kelimesi kelimesine bir aktarımın satırına bir şilin veririm,” dedi Editör. Zaman Gezgini bardağını Suskun Adam’a doğru uzattı ve tırnağıyla çınlattı; bunun üzerine, aval aval onun yüzüne bakmakta olan Suskun Adam birden irkildi ve ona şarap doldurdu. Yemeğin geri kalanı sıkıntılı bir havada geçti. Kendi hesabıma, dilimin ucuna sorular gelip durdu ve sanırım bu durum diğerleri için de geçerliydi. Gazeteci, Hettie Potter fıkralar, anlatarak gergin ortamı yumuşatmaya çalıştı. Zaman Gezgini bir berduşun iştahıyla tüm dikkatini yemeğe vermişti. Tıp Adamı bir sigara tüttürüp yan gözle Zaman Gezgini’ni seyrediyor, Suskun Adam ise her zamankinden daha beceriksiz bir görünümde, sırf sinirden, düzenli ve kararlı bir şekilde şampanya içiyordu. Zaman Gezgini nihayet tabağını bir kenara itti ve bize baktı. “Sanırım size bir özür borçluyum,” dedi. “Açlıktan ölüyordum da. Yaşadıklarım müthişti.” Eliyle bir puroya uzandı ve ucunu kesti….

Görünmez Adam Görünmez Adam’dan… İşte böylece bu kendine özgü adam Şubat ayının yirmi dokuzunda, karların erimeye başladığı gün sonsuzluğun içinden Iping Village’e çıkıp gelmişti. Ertesi gün eriyen karların arasından eşyaları da çıkıp geldiler. Doğrusu epey bir eşya da vardı. Gerçekten de aklı başında bir adamın ihtiyaç duyacağı türden birkaç büyük bavul göze çarpıyordu, ama bunların yanında kitaplarla dolu bir kutu -bazıları sadece anlaşılmaz elyazmalarından oluşan, büyük, kalın kitaplardı bunlar- ve bir düzine kadar da, içlerinde kırılmamaları için çevrelerine saman doldurularak paketlenmiş birtakım nesnelerin -öylesine bir merakla samanları eşeleyen Hall’ün gördüğü kadarıyla cam şişelerdi bunlar- bulunduğu sandıklar, kutular, kasalar da vardı. Şapkası, paltosu, eldivenleri ve sargı bezleri ile sarılıp sarmalanmış olan yabancı, Fearenside’ın arabasını karşılamak için sabırsızlıkla dışarı fırladığında, Hall eşyaları içeri taşımaya yardım etmeden önce bir iki kelime dedikodu etmeye çalışıyordu. Yabancı dışarı geldi, biraz dilettante7 bir tavırla Hall’ün bacaklarını koklamakta olan Fearenside’ın köpeğini fark etmemişti. “Şu kutuları alın da, gelin,” dedi. “Kâfi derecede bekledim.” Merdivenin basamaklarından inerken, ellerini daha küçük olan sandığı tutmak istiyormuş gibi uzatarak arabanın arka tarafına doğru yöneldi. Ancak Fearenside’ın köpeği onu görür görmez kıllarını kabartarak vahşice hırlamaya başladı ve yabancı hızla basamaklardan aşağı indiği anda, biraz tereddüt ederek de olsa sıçrayarak, yabancının eline doğru atıldı….

Efendi Uyanıyor Efendi Uyanıyor’dan… Adamın başına gelen bu garip duruma doktorlar kataleptik4 kasılma adını veriyorlardı. Ne var ki kasılma bu kez, daha önce hiçbir vakada görülmediği kadar uzun bir süre devam etti. Daha sonra adamın bedeni yavaş yavaş yumuşamaya başladı. Bir tür derin uyku durumuna geçmişti. Ve nihayet bu aşamadan sonra gözlerini kapatması mümkün olabildi. Onu otelden alıp Boscastle hastanesine götürdüler. Birkaç hafta sonra ise Londra’ya sevk edildi. Ne var ki kendisini ayıltmak için yapılan hiçbir müdahaleye yanıt vermiyordu. Bir süre sonra tüm bu müdahalelere son verildi. Adam öylece yatmaya devam etti. Ne tam ölüydü, ne de tam diri. Varlıkla yokluk arasında bir yerde duruyordu. Onunkisi kesintisiz bir karanlıktı. Hiçbir düşünce ve duyum sızamazdı oraya. Rüyasız bir uyku, huzur dolu bir hiçlikti. Zihnindeki karmaşa olabildiğince kabarmış ve en sonunda yerini mutlak sessizliğe bırakmıştı. Peki nerdeydi bu adam şimdi? Bayılan insanlar nereye giderlerdi? “Her şey dün yaşanmış gibi,” dedi İsbister. “Her şeyi dün olmuş gibi hatırlıyorum. Belki de dün olanları hatırladığımdan daha net…” Bir önceki bölümden tanıdığımız İsbister, artık genç bir adam değil. Daha önce zamanın modasına göre biraz uzun olan kahverengi saçları ağarmış. Kısacık kesilmişler. Yüzünde yaşlılığın izleri fark edilebiliyor. Sivri sakalında beyazlar var. Üzerinde yazlık kıyafetler olan yaşlıca bir…

En Son Kale En Son Kale’den… Kalelerin asil halkı, kendilerine bütün güvenlerine rağmen, bazılarının batıl itikat diye alay ettikleri nedenlerle gece vakti kırlarda başıboş dolaşmaktan hoşlanmazlardı. Yıkık harabelerin yanında mecburen geceleyen gezginler daha sonra ne hayaller görmüşler: eski çağlardan kalma müzik sesleri, ay-kasvetlilerinin iniltilerini ya da hayalet avcıların boru seslerini duymuşlar. Diğerleri soluk pembe ve yeşil ışıklar, ormanda koca adımlarla koşan hayaletler görmüşler. Artık ıslak ve soğuk bir harabe olan Hode Manastırı’nın Beyaz Cadı’sının ortalığı dehşete veren çığlığı da meşhurdur… Buna benzer yüz vaka biliniyordu ve inatçılar bunlarla alay etseler de, hiçbiri gereksiz yere gece vakti kırlarda seyahat etmezdi. Gerçekten de, eğer hayaletler hakikaten trajik ve üzücü olaylara sahne olan yerlere dadanıyorlarsa, o zaman Yaşlı Dünya’nın tüm bölgelerinin sayılamayacak kadar çok hayalet ve hortlağın yuvası olması gerekiyordu -özellikle de Xanten’in kas-arabasıyla geçtiği her kayanın, her çayırın, her dere ve bataklığın insan tecrübelerinden oluşan kalın bir kabukla kaplandığı bu bölgenin. Ay iyice yükseldi; araba eski yol boyunca kuzeye ilerledi. Çatlak beton dilimler ay ışığında soluk soluk parlıyordu. Xanten iki defa kenarda yanıp sönen turuncu ışıklar gördü ve bir kere de bir servi ağacının gölgesinde ayakta duran uzun boylu, sakin bir siluetin sessizce onun geçişini izlediğini gördüğünü sandı. Xanten, tutsak Mek’in bir…

Yıldız Gemisi Yıldız Gemisi’nden… Yüreğinin çarpıntısı Roy Complain’e uzak bir cisimden yansıyarak kaynağına geri dönen yankı gibi, ormandaki açıklığı dolduruyormuş gibi geldi. Bir ayağını kompartımanının kapı eşiğine atmış halde durarak öfkenin damarlarındaki balyozumsu vuruşlarını dinledi. “E hadi, git gideceksen! Gidiyorum diyen sen değil miydin?” Ardından gelen sesteki, Gwenny’nin sesindeki, keskin alay onu açıklığa doğru iteledi. Genzinden yükselen hafif bir homurtuyla birlikte kapıyı arkasına bakmadan çarparak kapattı, sonra sinirlerini kontrol altına alabilmek amacıyla ellerini acıtırcasına ovuşturdu. Gwenny ile yaşıyor olmanın anlamı buydu işte: Yok yere başlayan ağız kavgaları ve benliğini bir hastalık gibi tırmalayan çılgın öfke patlamaları. Hiçbir zaman saf bir öfke de olmuyordu bu – bulanık sular gibiydi ve o, en taşkın anlarında bile yine geri döneceğini, Gwenny’den özür dileyeceğini ve kendini küçük düşüreceğini biliyor, bu gerçek, aklının bir köşesinde pusuda bekliyordu. Kadınını gereksiniyordu Complain. Uyan döneminin bu erken dakikalarında bile, ayakta birkaç kişi görebilmek mümkündü; bir süre sonra işlerine dağılmış olacaklardı. Bir grup adam oturmuş YukarıGit oynuyorlardı. Complain, elleri cebinde onlara yaklaştı ve omuzlarının üzerinden dalgın dalgın baktı. Güverteye boyanmış olan oyun tahtası bir adamın açılmış kollarından iki kat daha uzundu. Üzerine markalar ve semboller yerleştirilmişti. Oyunculardan biri öne doğru eğildi ve kümelerinden bir çiftini ilerletti. Başını kaldırıp Complain’e…

Yolun Sonundaki Okyanus Yolun Sonundaki Okyanus’tan… Siyah takım elbisemi ve beyaz gömleğimi giydim; siyah kravat ve siyah ayakkabılar, hepsi cilalı ve parlak: Asla rahat edemediğim kıyafetler. Normalde yetişkin numarası yapan bir çocuk olduğum veya çalıntı bir üniforma giydiğim hissini bir türlü atamam üzerimden. Şimdiyse beni rahatlattıklarını söyleyebilirdim. Beni bekleyen zor güne uygun kıyafetler giyiyordum. Sabah görevlerimi yerine getirmiş, söylemem beklenen sözleri söylemiştim. Üstelik o sözleri öyle bir içtenlikle söylemiştim ki… Cenaze sona erdiğinde, yıllardır görmediğim insanlarla buluşup yeniden tokalaşmaya ve kaliteli porselenlerden gereksiz miktarda çay içmeye başlamadan önce, birkaç saat arabama atlayıp sokaklarda kafama estiği gibi dolaşma hakkını buldum kendimde. Aklımda belli bir hedef yoktu, öylesine vakit öldürüyordum. Sussex’in güç belâ hatırladığım virajlı yollarında bir süre direksiyon salladıktan sonra, yeniden şehir merkezine giden yola çıktığımı fark eder etmez rastgele seçtiğim başka bir yola sapıp direksiyonu önce sola, sonra sağa kırdım. Nereye gittiğimi, baştan beri nerenin yolunu tuttuğumu ancak o zaman anladım ve kendi budalalığıma kızdım elimde olmadan. Yıllardır var olmayan bir eve doğru sürüyordum arabayı. Gerçeği fark ettiğimde, bir zamanlar arpa tarlası olan arsanın yanı sıra uzanan tali yolun yerine inşa edilmiş geniş caddede giderken, geri dönmeyi, yolumu değiştirip geçmişi kurcalamadan bırakmayı düşündüm. Ancak merak ediyordum. Eski evim, beş yaşından…

Yıldız Tozu Yıldız Tozu’ndan… Stormhold İlk Çağ’ın sonunda ve ikincinin başlarında hüküm süren ilk lordu tarafından Huon Dağı’nın zirvesinden oyulmuştu. Art arda gelen Stormhold Efendileri tarafından genişletilmiş, geliştirilmiş, kazılmış ve bağrında tüneller açılmıştı, ta ki bu noktada dağın başlangıçtaki zirvesi gökyüzünü kocaman, gri renkli, granitten dört bir canavarın çok süslü bir şekilde oyulmuş uzun, sivri dişleri gibi tırmıklayana değin. Stormhold’un kendisi de gökyüzünde yükseklere, yıldırım bulutlarının havanın daha aşağılarına inerek alttaki bölgeye yağmur ve yıldırım ve yıkım saçmadan önce toplandıkları yere tünemişti. Stormhold’un seksen birinci lordu, sarayının en yüksek zirveden çürük bir dişin içindeki bir çukur gibi oyulmuş olan kendine ait odasında ölmeye yatmıştı. Bildiğimiz toprakların ötesindeki ülkelerde ölüme yine de rastlanıyor. Çocuklarını yatağının yanına çağırdı ve onlar, -yaşayanlar ve ölmüş olanları geldiler- soğuk granit koridorlarda titrediler. Yatağının etrafında toplandılar ve yaşayanlar sağında, ölüler solunda olmak üzere, saygıyla beklediler. Oğullarından dördü, Secundus, Quintus, Quartus ve Sextus ölüydüler ve kıpırdamadan, gri vücutlar olarak, cisimsiz ve sessizce ayakta duruyorlardı. Üç oğlu hayatta kalmıştı; Primus, Tertius ve Septimus. Kaskatı, rahatsızca dikiliyorlardı; ikide bir ayak değiştirerek, yanaklarını ve burunlarını kaşıyarak, ölü kardeşlerinin sessiz huzurundan utanmış gibi. Bakışlarını odanın diğer tarafında, ölü kardeşlerinin üzerinde gezdirmiyor, -becerebildikleri en iyi şekilde- pencerelerin, aralarından soğuk rüzgârın üflediği devasa…

Mezarlık Kitabı Mezarlık Kitabı’ndan… Bod, “Ya cadı?” diye sordu. “Evet. Kesinlikle” dedi Silas. “İntihar edenler, suçlular ve de cadılar. Günah çıkarmadan ölenler.” Alacakaranlıkta, gece yarısı kadar kara bir gölge gibi ayağa kalktı. “Çok konuştuk ” dedi, “ve ben henüz kahvaltımı yapmadım. Sen de derslerine geç kalacaksın.” Mezarlığın alacakaranlığında, sertçe içe çekilen nefes gibi bir ses duyuldu, kadife karanlık çırpındı ve Silas yok oldu. Bod, Bay Peworth’un anıtmezarına vardığında ay doğmaya başlamışu; Thomes Peworth (en sanlı dirilisin katiyetinde, burada yatıyor) onu bekliyordu ve hiç iyi bir ruh hali içinde değildi. “Geç kaldınız,” dedi. “özür dilerim Bay Peworth.” Peworth cıkladı. Önceki hafta Bay Peworth Bod’a Elementler ve Vücut Sıvtlan’tm1 öğretiyordu, ama Bod neyin ne olduğunu unutup durmuştu. Bir sınav olmasını bekliyordu, ama Bay Pcworth bunun yerine, “Birkaç günü pratik konulara ayırmanın zamanı geldi. Ne de olsa, zaman geçiyor” dedi. “Öyle mi?” diye sordu Bod. “Korkarım ki öyle genç Owens Efendi. Şimdi, Görünmezlik’te durumunuz nedir?” Bod bu sorunun sorulmayacağını ummuştu. “Fena değil,” dedi. “Yani. Anlarsınız.” “Hayır, Owens Efendi. Anlamıyorum. Neden bana göstermiyorsunuz?” Bod’un yüreği daraldı. Derin bir nefes aldı ve, elinden gelenin en iyisini yaparak, gözlerini yumup görünmez olmaya çalıştı. Bay Peworth etkilenmemiştir. “Pöh. Alakası yok. Hem de hiç alakası yok. Süzülme ve…