ÅžiÅŸkolarla Sıskalar ÅžiÅŸkolarla Sıskalar’dan… Yalnız yemeklerde pek anlaÅŸamazlardı. Tanyeri Hanımla Ãœnal yemek yemeyi pek severlerdi. Ãœnal okuldan döner dönmez doÄŸru mutfaÄŸa gider, akÅŸama ne yemek olduÄŸuna bakardı. SöylendiÄŸine göre, daha sekiz aylıkken masada yanında oturan annesinin tabağındaki baklavayı kaptığı gibi mideye indirmiÅŸ. Ferit Beyle Ä°lkay ise yemeklerle hiç mi hiç ilgilenmezlerdi. Önlerine ne konursa çabucak yerler, Ferit Bey iÅŸine, Ä°lkay da oyuncaklarının başına dönerdi. Ä°kisi de zayıftı. «Ünal,» dedi Ferit Bey, «bu gidiÅŸle tam bir ÅŸiÅŸko olacaksın!» Tanyeri Hanım korkuyla oÄŸluna baktı. ÅžiÅŸmanlayacağım diye ödü kopardı. Ama ne yapsın kadıncağız… tatlılara, özellikle hamur tatlılarına dayanamazdı; güzelliÄŸini korumak için her gün uzun yürüyüşlere çıkar, sabahları evin çevresinde yarım saat koÅŸardı. «Ne?» dedi. «Ünal’ın neresi ÅŸiÅŸko?» KardeÅŸine takılmayı pek seven Ä°lkay, «ŞiÅŸko iÅŸte!» diye bağırdı. «ŞiiiÅŸkooo, ÅŸiiiÅŸkooo!» KardeÅŸiyle o kadar alay etti ki, yemekten sonra Ãœnal dayanamadı, bir yumruk patlattı onun suratına; Ä°lkay kendini yerde buldu, aÄŸlamaya baÅŸladı. Görüldüğü gibi, iki kardeÅŸ sık sık kavga ediyorlardı. Yaz ortasında bir Pazar günüydü. Ferit Bey, çocukları koruda gezmeye götürecekti. Söz vermiÅŸti. Ä°lkay’la Ãœnal bu gezintilere bayılırlardı. Hava güzelse, birkaç kilometre yürüdükten sonra Ferit Bey kayaların, aÄŸaçların arasında gölgeli bir yer aramaya baÅŸlardı. Oturur, sırtını yosunlu bir kayaya dayar, cebinden ya bir kitap ya bir…