Yolculuk Nereye Hemşerim Yolculuk Nereye Hemşerim’den… Herkese duyururum: “Sabah on bir buçuk, akşam on saatleri dışında arıyorsanız ve yakın arkadaşım, ailem, çalışma arkadaşım değilseniz, çirkin konuşurum!” Bu arada, kimisi de mesaj çekmeye meraklı ki, onların başımın üstünde yeri var! Ne yazık ki, cep telefonu mesajıyla iletişim kurmak, tele-sekreterden bile yeni bir yöntem. Ve biz, daha telesekreterin görgü kurallarını saptayamamışken, mesaj çekme adabına ayak uydurmaya çalışıyoruz. Veya uyduramıyoruz! Suç bizde değil ki. Cep telefonu mesajının adabımuaşeret kurallarını kim, ne zaman yazdı da biz atladık? Örneğin mesaj çekmek için de belli saatler var mıdır? Olmalı mıdır? Bazı cep telefonlarının, mesaj gelince vik viiik diye öttüğünü düşünürsek, belki de evet. Gece geç ve sabah erken saatlerdeki acil durumlar için en uygun iletişim yolu olduğunu düşünürsek, bazı telefonlar-daki mesaj sinyalinin de sessiz olduğunu hesaba katarsak, belki de hayır! Başka bir konu… Geçen gün, bir arkadaşım, hafif bozuk bir sesle beni aradı. “Bayramda tebrik mesajı çektim, almadın galiba” dedi! “Yoo aldım” dedim! -Eeee? -Eee’si, cevap mı vermeliydim? -E yani, nezakettir sonuçta! Nezaket inidir gerçekten? Kartpostal gönderip bayram kutlayan birine, hemen cevabi bir kartpostal göndermek gerekir mi? Veya telgraf zamanında, her tebriğe başka bir telgrafla cevap verilir miydi acaba? “Sağol, stop, sana da, stop!” Üstelik çoğu…

Yazlık Yazlık’tan… Yerde ıslak bir bez. Yatak odasının önündeyim. İkilemim şu: Emine Hanım yatak odasını mı temizledi, salonu mu? Zira hangi taraf temizse, oraya girerken terliklerimi beze silmem gerekiyor. Aksi halde, yani altı ıslak terliklerle pis tarafa geçersem, “Çzamur yapiysun” şeklinde bir eleştiri almam kaçınılmaz! Emine Hanım Karadenizli. Bir gün bir Karadenizli oy-narsam katıksız Karadeniz şivesi konusunda ders alacağım tipte bir Karadenizli. Bazen interkoma basıp kapıcıya bir şey söylüyor: “Ondir orda mı, odayza gelivesuyokari,” gibilerinden. Kapıcı dört kere tekrar ettirince kızıp, şahane bir sövgüyle kapatıyor interkomu ve bana dert yanıyor: “Anlamiyrum anlamiyrum, ne anliysun ki.” “Haklısın val-la,” diyorum ama ben de anlamamış oluyorum esasında“Önder orada mı, oradaysa bir yukarı geliversin,” demiş olduğunu! Şahane biçimde beyaz tenli, mavi gözlü, 1.80 boyunda, iri yarı ve çoğu Karadenizli kadın gibi sert, kalın sesli Emine Hanım. Dolayısıyla kapıcı da ben de tırsıyoruz biraz! Temizlik günleri evdeki tüm iktidar Emine’nin. Üstelik de ülkeyi diktatörlükle idare ediyor. Bense bildiğin yanaşma, en itaatkâr, en alt sınıftan bir tür serf, hatta paryayım! Bir odadan diğerine giderken Emine’nin gözünün içine bakıyorum koskoca şanlı şöhretli halimle! Terliklerime cinai bir bakışı hemen tornistan etmeme yetiyor. Anlıyorum ki o oda daha silinmemiş ve az önce bir bezi yere atıp buyurgan bir sesle…

Hala Ciddiyim Hala Ciddiyim’den… Hemen sikiyönetim ilan edildi ve mutfakta “kabak kalyesi” çizgisine dönüldü! Geçtigimiz hafta okudugum bir yaziysa beni aileme ve Ayse’ye karsi bir kez daha minnettar kildi: ABD ve Fransa’nin geleneksel yemek kültürlerini inceleyen Amerikali tarihçilerin arastirmasi, aile ile beraber yenen yemegin obeziteyi engelledigini ortaya koydu. Anne babalar, yemek masasina oturduklarinda, hem kendilerini hem çocuklarini denetliyorlardi! Yani “Ispanagini bitir, bacagini kirmayayim”, sadece çocugun demir almasi için degil, çikip disarida duble hamburger yemesini engellemek için de iyi bir yöntemdi! Beni bugünlere kadar 38 beden getiren tüm aile üyelerine, es, dost ve akrabalara tesekkürler. Siz olmasaydiniz vücudum yüzde 75 su, yüzde 25 isken-derden olusacakti! Sanat kimin içindir? New York’ta çektigim “sanat sanat içindir” çizgisindeki entel dantel ögrenci filmimde, yetenekli tiyatro ögrencisi Greg’e basrol vermistim. Yillar sonra ayni Greg bizim kanallarin gece yarisindan sonra kirmizi noktayla yayinladigi baska tür “sanat” filmlerinden birinde yine basrolde karsima çikti! “Insaat” filmini gördüm. Filmden aklimda kalan en önemli sey oyunculuk. Emre Ki-nay’in, Sevket Çoruh’un, Seyhsuvar Aktas’in, daha ufak bir rolde olmasina ragmen özellikle de Binnur Kaya’nin oyunculugu muhtesem. Insaat, tek mekânda geçen, küçük bütçeli bagimsiz film izlenimi veren bir çalisma. Oysa bir buçuk milyon dolar harcanmis. Aklima New York’ta Hi-8 formatla çektigimiz 400-500 dolar bütçeli…

Gayet Ciddiyim Gayet Ciddiyim’den… Çalışan bir kadının nedense vakti daha boldur. Sizi iki toplantı, bir bütçe görüşmesi, bir kokteyl parti, alışveriş ve yarım mülakat arasına sıkıştırıverir. Oysa bir ev kadını “O gün doluyum, manikür yaptıracağım,” der mesela! Ev kadınları yarım saatlik işleri bir bütün güne yayma eğilimindedirler. Erzak alışverişi, saç kestirme, arkadaşla kahve içme, evdeki musluğun tamiri, onlar için tam günlük işlerdir. Ev kadınlarının telefon konuşmaları da uzun sürer. “Ne yaptın bugün?” denen bir iş kadını, tüm günü “Bildiğin gibi,” diyerek özetlerken, sesinde bir an önce sadede gelmenizi rica eden bir uyarı tonu hissedersiniz. Ev kadını ise anlatmaya başlar: “Sabah kalktım. Kahvaltı ettim. Kahvaltıda artık yumurta yiyorum. İlginç bir rejime başladım. Onu da anlatacağım. Fakat bu bizim yeni kadın yumurtayı bile doğru dürüst yapamıyor. Geçen gün…” Sohbet böyle başlar ve detaylar, tekrarlar ve şikâyetlerle örülü, sonsuza dek devam edebilir. (Tabii ki belli bir kesimden söz ediyorum. Siz tarla sürüp, çamaşırını külle derede yıkayan, ekmeğini bile kendi yapan bir kadın olabilirsiniz. Ama zaten o zaman da siz bir çalışan kadınsınız demektir.) Öğle yemeği yediğim Leyla, 90’lı yıllar boyunca dergi çıkarırken bir yandan gece hayatının altını üstüne getirmiş, aynı dönemde gazetelerde yazı yazmış, boş zamanlarında bir sanatçının menajerliğini yapıp kalan vaktinde de…