Tatlı Rüyalar Tatlı Rüyalar’dan… “A- özür dilerim. Bay Schubert, deÄŸil mi? Yoksa Monsieur Schubert mi demeliyim?” “Berlioz,” dedi Hector derin bir soluk alarak. “Bana Hector diyebilirsiniz.” “Evet. Sekreterim bana sizin geleceÄŸinizi bildirmiÅŸti ama öyle dalgınım ki… Ãœstelik sabahtan beri bisikletçinin çırağını bekliyorum. Lütfen içeri buyurun.” Hector cebinden çıkardığı mendille alnındaki teri silerek az önce adamın çıktığı kapıya doÄŸru ilerledi. Demek buralarda bisiklet tamircisi çıraklarının otuz beÅŸ yaÅŸlarında olması, beyaz keten takım elbiseler giymesi ve Avrupa’daki modaya uygun açık renk camlı güneÅŸ gözlükleri takması beklenebiliyordu. Acaba Kartal denen semt Alacakaranlık KuÅŸağı’nda mıydı? Tam içeri adım atacağı sırada esmer adam kolunu kiriÅŸe dayayarak onu durdurdu. “Ayakkabılarınızı çıkarmıyor musunuz?” “Özür dilerim,” diye eÄŸildi Hector. Yanağı adamın pantolonuna deÄŸiyordu. Beriki ayaklarına kapanmış gibi duran Hector’a şöyle bir baktı. “Ä°sterseniz ayakkabılarınızla da girebilirsiniz. Ben sadece tercihinizden emin olmanızı istedim. Ayakkabıyla girmenizde bence hiçbir sakınca yok.” Hector bu eve geldiÄŸi için kendine lanetler okumaya baÅŸlamıştı bile. Ne var ki, o anda oradan ayrılıp gitmek kendine duyduÄŸu saygıyı sıfıra indirecekti; aynı, ayakkabılarını yeniden giymeye çalışmak gibi. Çıplak ayaklarıyla tahta döşemeli odaya girdi. İçerisi derli toplu ama yoksul bir ev havasındaydı. Apartmanın arka kısmına ve bahçeye bakan tek pencerenin önünde küçük bir masa, masanın çevresinde iki sandalye, yerde…

OÄŸullar ve Rencide Ruhlar OÄŸullar ve Rencide Ruhlar’dan… BeÅŸ yaÅŸ insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme baÅŸlar. Ben Alper Kamu, birkaç ay önce beÅŸ yaşına bastım. DoÄŸum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını pencerenin önünde, dışarıdaki insanları izleyerek geçiriyordum. Hızlanarak, yavaÅŸlayarak, türlü sesler çıkararak ve bir yerlere bakarak yaÅŸayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan biri haline geleceÄŸimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaÅŸlanıyordum. Hayatımdaki tek iyi ÅŸey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kâr. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir iÅŸe yaramamıştı maalesef. Ä°lla ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis minibüsü kapıya geldiÄŸinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere baÅŸvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. Ä°nsanı kendinden utandırıyorlardı. Aslında anaokuluna baÅŸlarken bu kurum hakkında iyi ya da kötü herhangi bir önyargıya sahip deÄŸildim. Ama talihsiz bir baÅŸlangıç yaptım iÅŸte. Müdire Hanım’la, sınıf öğretmenimle ve yuvadaki diÄŸer çocuklarla tek tek tokalaÅŸtıktan sonra kustum. Annem çok utandı ama sınıf öğretmenimiz anlayışlı davrandı. Anneme ilk gün biraz heyecan duymamın normal karşılanması gerektiÄŸini, sık sık böyle ÅŸeyler yaÅŸandığını falan açıkladı. KeÅŸke saçını öyle tuhaf bir biçimde topuz yapmasaydı. Belki o zaman…

Gizliajans Gizliajans’tan… Borges ile Kemalettin TuÄŸcu’nun aynı kiÅŸi olduÄŸunu öğrendiÄŸimde, hayatta bundan daha korkunç bir gerçekle karşılaÅŸamayacağımı düşünmüştüm. Heyhat, ne kadar da yanılmışım. Dünyanın ÅŸahsıma karşı kurulmuÅŸ bir komplo olduÄŸuna dair inancımın en güçlü dönemleriydi. Ä°ÅŸsizdim, güçsüzdüm, çok fazla içki tüketiyordum ve galiba yapayalnızdım. Yine de birileri vardı tabii hâlâ. Mesela Åžaban. O vardı. Ä°lk önce asker arkadaşımdı. Aynı bölükteydik ve aynı yatakhanede kalıyorduk ama fazla bir muhabbetimiz olmamıştı; merhaba merhaba, hepsi o. Sonra bir gün, yani askerden sonra bir gün, Eminönü meydanında kuÅŸlara yem atıyordum ki, biri omzumu dürttü. Bir de baktım, Åžaban. Ayaküstü hal hatır muhabbetinden sonra kendi yolumuza gideriz diye düşünmüştüm, ama öyle olmadı. Kendimizi Piyer Loti’de, bir zamanlar harikulade bir manzara teÅŸkil ettiÄŸi iddia edilen bataklığa bakıp çay içerken buluverdik. Eee daha daha nasıldı? Köyden ayrılmaya karar vermiÅŸti. Birkaç hafta önce Ä°stanbul’a gelmiÅŸ, iÅŸe baÅŸlamıştı. Ne iÅŸ yapıyordu? Serbest çalışıyordu. Yani tam olarak ne yapıyordu? Alım satım gibi. Gibi. Bu konuyu daha fazla kurcalamamalıydım herhalde. Peki ben nasıldım? Ä°yiydim. Ben bir reklam ajansında metin yazarıydım askerden önce, biliyordu deÄŸil mi? Yok, bilmiyordu. Öyleydim iÅŸte, askerden önce bir reklam ajansında çalışıyordum ben. Ama ÅŸimdi bir televizyon programı için metinler yazmaya baÅŸlamıştım. O ünlü ÅŸovmen vardı ya, ha…

Cehennem ÇiçeÄŸi Cehennem ÇiçeÄŸi’nden… Bilirsiniz, insanlar doÄŸar, ölür ve sonra büyür. Ben de beÅŸ yaşımın baharında, payıma düşen ölümlerden nasiplenerekten yaÅŸayıp gitmekteydim iÅŸte. Aylardan hep kasım, günlerden hep perÅŸembe olan ve saatin hep öğleden sonra üçü gösterdiÄŸi kasvetli dünyamda, yemek masasının altına büzüşmüş harakiri yapmanın inceliklerine dair resimli bir kitabın sayfalarını çevirirken, sevgili validem her zamanki gibi çamaşır yıkıyor ve dışarıdan gelen seslere bakılırsa mahallenin kedileri de yakaladıkları bir kuÅŸu parçalıyordu. Ortalama uÄŸursuzlukta bir gündü anlayacağınız. Derken zil çaldı. Felaketlerin kokusunu alma konusunda dünyanın en yetenekli insanı olan annem çamaşır leÄŸenini kenara fırlattığı gibi bir solukta kapıda bitti. Gelen babamdı. Hiç konuÅŸmadan öylece duruyordu. Bir süre sessiz birbirilerine baktılar. Ben de olduÄŸum yerden sessiz onlara baktım. Sonunda annem, “Nebi abi?” dedi ve babam hıçkırıklara boÄŸuldu. Evimize yaptığı ender ziyaretlerde, bana harçlık olarak her zaman tedavüldeki en büyük parayı vermesi hasebiyle az çok sempatimi kazanan Nebi amcamın ölüm haberini iÅŸte böyle almıştım. Kim bilir, belki evimizi terk ettiÄŸi anda ilgili banknotu derhal anneme teslim etmem gerekmese, ona derin bir sevgiyle baÄŸlanmış dahi olabilirdim? Netice itibarıyla insanın varlıkların en yücesi olduÄŸunu ben söylemedim, deÄŸil mi? Babam güç bela kendini tuvalete attı. BeÅŸ dakika kadar sonra dışarı çıktığında gözleri kan çanağına dönmüştü. Saçları…