ZemberekkuÅŸu’nun Güncesi ZemberekkuÅŸu’nun Güncesi’nden… Bir insan için bir baÅŸka insanı derinliÄŸine tanımak olası mıdır? Birini gerçekten tanımak, hem zaman hem de içtenlikle harcanacak çaba ister, ama gene de özüne ne derece yaklaşılabilir ki? Hukuk bürosundan ayrılışımdan yaklaşık bir hafta sonra bu soruyu kendime ciddi ciddi sormaya baÅŸladım. O zamana deÄŸin bu türden bir kuÅŸku aklımın ucundan bile geçmemiÅŸti. Neden? Belki de yaÅŸamımı kurma iÅŸine o derece dalmıştım ki, temel soruları kendime sormaya zaman bulamamıştım. Dünyada geçen önemli olayların çoÄŸu gibi benim de geniÅŸ araÅŸtırmalarımın kökeninde son derece önemsiz bir ayrıntı vardı. Kumiko, alelacele yaptığı bir kahvaltının ardından telaÅŸla iÅŸine gitmiÅŸti; ben de bulaşıkları makineye tıkmış, yatağı toplamış, evi süpürmüştüm. Sonra, verandaya, kedinin yanına oturup gazetedeki iÅŸ ilanlarına ve ucuzluk reklamlarına bir göz gezdirmiÅŸtim. Öğleyin kendime ayaküstü bir yemek hazırlamış, sonra da akÅŸam yemeÄŸi için alışveriÅŸe, süpermarkete gitmiÅŸ ve çamaşır deterjanından baÅŸka, “indirim” reyonundan kâğıt mendil ile tuvalet kâğıdı almıştım. Sonra da eve gelip yemeÄŸi hazırlamış, ardından da elimde bir kitapla kanepeye yığılıp karımın dönüşünü beklemeye baÅŸlamıştım. Ä°ÅŸsiz kalalı uzun zaman olmamıştı, bu yüzden, bu yeni yaÅŸam biçimini oldukça huzurlu buluyordum. Artık iÅŸe gitmek için tıklım tıklım metrolara binmeme ve istemediÄŸim insanları görmeme gerek kalmamıştı. Ve hepsinden güzeli, istediÄŸim kitapları istediÄŸim…

Yaban Koyununun Ä°zinde Yaban Koyununun Ä°zinde’den… O gidince, bir kola daha yuvarladım, sonra sıcak bir duÅŸ alıp tıraÅŸ oldum. Hemen hemen her ÅŸeyim sıfırı tüketmiÅŸti; sabundu, ÅŸampuandı, tıraÅŸ kremiydi. DuÅŸtan çıkıp saçımı kuruttum, vücut losyonumu sürdüm, kulaklarımı temizledim. Sonra doÄŸru mutfaÄŸa, kahvenin kalanını ısıtmaya gittim. Bu da sadece ÅŸunu saptamama yaradı: masada, karşımda oturan kimse olmadığını. Kimsenin oturmadığı bu sandalyeye bakarken kendimi bir De Chirico tablosundaki küçücük çocuÄŸa benzettim, yabancı bir ülkede, tek başına, arkada bırakılmış bir çocuÄŸa. Elbette ki küçük bir çocuk deÄŸildim ben. Bunu düşünmemeye karar verdim ve kahvemle sigarama daldım. Yirmi dört saat uyumamış biri olarak kendimi ÅŸaşılacak kadar uyanık buluyordum. Bedenim, iliklerine dek yorgundu, ama zihnim, bilincimin karmaşık ırmaklarında huzursuz bir su yaratığı gibi hızla yüzüyor, dolanıyordu. Karşımdaki boÅŸ sandalye aklıma bir süre önce okumuÅŸ olduÄŸum bir Amerikan romanını getirdi. Karısı evi terk edip gittikten sonra koca, onun donunu katlayarak iskemlenin üzerine bırakır. Åžimdi düşününce… Bunda bir anlam buluyordum iÅŸte. Gerçi böyle bir davranışın hiçbir ÅŸeye yararı olmazdı ama karşımdaki ÅŸu öldü ölecek sardunyadan gene de daha iyiydi. Ãœstelik belki kedi bile, onun kullandığı ÅŸeyleri çevresinde bulursa daha rahat ederdi. Yatak odasına baktım, bütün gözleri teker teker açtım, hepsi boÅŸ. Sadece güveyeniÄŸi bir atkı. Üç tane…

Sınırın Güneyinde GüneÅŸin Batısında Sınırın Güneyinde GüneÅŸin Batısında’dan… Lisede tipik bir gençtim. Bu hayatımın ikinci kısmı, kiÅŸisel geliÅŸimimde attığım bir adımdı –farklı olma fikrini bırakıp normalleÅŸmeye çalışmak. Problemlerim olmadı deÄŸil. Hangi on altılığın olmaz ki? YavaÅŸ yavaÅŸ ben dünyaya, dünya da bana yakınlaşıyordu. On altı yaşına geldiÄŸimde artık o küçük sıska tek çocuk deÄŸildim. Ortaokulda evimize yakın bir yerde yüzme derslerine baÅŸlamıştım. Kulaç atmada ustalaÅŸmıştım ve haftada iki kere yüzmeye gidiyordum. Omuzlarım ve göğsüm irileÅŸmiÅŸ, kaslarım güçlenip sıkılaÅŸmıştı. Ä°ki damla yaÄŸmurla soÄŸuk kapıp yataklara düşen hastalıklı çocuk deÄŸildim artık. Sık sık banyodaki aynanın karşısına geçip vücudumun her bir köşesini dikkatle inceliyordum. Neredeyse geçirdiÄŸim her fiziksel deÄŸiÅŸimi gözlerimle görebiliyordum. Ve bu hoÅŸuma gidiyordu. Büyüme sürecinden çok yaÅŸadığım deÄŸiÅŸimi izlemekten hoÅŸlanıyordum. Yeni bir ben olabilirdim. Kitap okumayı ve müzik dinlemeyi seviyordum. Zaten hep kitapları severdim, ama Åžimamoto’yla olan arkadaÅŸlığım kitaplara olan ilgimi daha da geliÅŸtirdi. Kütüphaneye gidip elimi deÄŸdirdiÄŸim bütün kitapları hırsla yalayıp yutuyordum. Bir kere baÅŸladım mı, bitirmeden bırakamıyordum. Okumak bir tür bağımlılık gibiydi; yemek yerken, trende, geç saatlere kadar yatakta ve derste okumak için kimse görmesin diye saklayarak getirdiÄŸim okulda. Çok geçmeden kendime küçük bir teyp alıp bütün vaktimi odamda caz plaklarını dinleyerek geçirmeye baÅŸladım. Ama kitap ve müzikle edindiÄŸim…

Sahilde Kafka Sahilde Kafka’dan… Uyandığımda gün aÄŸarmak üzereydi. Pencerenin perdesini açarak dışarıdaki manzarayı izlemeye koyuldum. YaÄŸmur dinmiÅŸti, ama dineli pek uzun süre geçmemiÅŸ olacak ki pencerenin dışında görebildiÄŸim her ÅŸey siyah ıslaklığını koruyor, üzerlerinden yaÄŸmur damlaları düşüyordu. DoÄŸudaki bulutların belirgin hatları, doÄŸmak üzere olan güneÅŸin ışıklarıyla yeÅŸile boyanmıştı. Işığın o renginde sanki lanetler saklıydı, bir an sonra ise merak uyandıran bir hale bürünüyordu. Baktığım açıya göre edindiÄŸim izlenim saniye saniye deÄŸiÅŸiyordu. Otobüs otobanda sabit hızında ilerlemeye devam ediyordu. Kulağıma gelen tekerlek sesi ne alçalıyor ne de yükseliyordu. Motorun dönüş hızı da hiç deÄŸiÅŸmiyordu. O monoton ses, zımpara kâğıdı gibi zamanı, hatta insanın bilincini törpülüyordu sanki. Çevremdeki diÄŸer yolcular pencerelerinin perdelerini iyice kapatmış, koltuklarında büzüşüp uykuya dalmışlardı. Galiba, yalnız ÅŸoför ve ben uyanıktık. Hep birlikte, adım adım ama hissizce, varış yerimize doÄŸru ilerliyorduk. BoÄŸazım kurumuÅŸtu, sırt çantamın cebinden pet su ÅŸiÅŸesini çıkarıp artık iyice ılımış olan suyu içtim. Aynı cepten sodalı kraker kutusunu çıkararak, aÄŸzıma birkaç kraker attım. Sodalı krakerin aÄŸzımın içinde yayılan tadını özlemiÅŸ gibiydim. Kol saatim 4.32’yi gösteriyordu. Günü ve tarihi de öylesine kontrol ettim. O sayılar, evden ayrılmamın üzerinden on üç saat geçtiÄŸini gösteriyordu. Zaman ne aşırı ilerlemiÅŸ ne de geri kalmıştı. Halen doÄŸum günümün içindeydim. Yeni yaÅŸamımın…

KoÅŸmasaydım Yazamazdım KoÅŸmasaydım Yazamazdım’dan… 14 AÄŸustos, Pazar. Sabah saatlerinde MD’den Carla Thomas ve Otis Redding müzikleri dinleyerek 1 saat 15 dakika koÅŸtum. Öğleden sonra spor salonunun havuzunda 1.300 metre yüzüp, akÅŸamüzeri sahile giderek yüzmeye devam ettim. Sonrasında Hanalea kasabasının giriÅŸi yakınlarındaki Dolphin Restaurant’ta biramı içip, balık yedim. Walu dedikleri beyaz etli bir balıktı yediÄŸim. Kömür ızgarasında piÅŸirtip, üzerine soya sosu ekledim. Yanında da kızaymış sebze vardı. Bir de kocaman bir salata tabağı ikram olarak geldi. AÄŸustos ayının başından beri, bugüne kadar 150 kilometre koÅŸtum. Her gün düzenli koÅŸmaya baÅŸlamamın üzerinden çok uzun zaman geçti. Net olarak söylemek gerekirse 1982 yılının sonbaharıydı. Ben o sıralarda 33 yaşıma girmiÅŸtim. Bu tarihten kısa süre öncesine kadar Sendagaya Ä°stasyonu yakınlarında caz bar tarzı bir yer iÅŸletiyordum. Ãœniversiteden çıktıktan sonra hemen (aslında öyle çok part-time iÅŸ yapıyordum ki bazı ders kredilerini sonraya bırakmıştım, bu yüzden öğrencilik yıllarımdan itibaren demem gerekir gerçi) Kokubunci Ä°stasyonu’nun güney çıkışındaki bu yeri iÅŸletmeye baÅŸladım ve üç yıl sonra binada tadilat yapılacağı için Tokyo merkezine taşıdım. Asla büyük bir yer sayılmazdı, ama o kadar küçük de deÄŸildi. Kuyruklu piyano konulabilen, ucu ucuna da olsa beÅŸli grubun müzik yapabileceÄŸi bir iÅŸletmeydi. Öğlenleri kahve servisi yapılıyor, akÅŸamları bar haline geliyordu. Yiyecek olarak idare…

Ä°mkansızın Åžarkısı Ä°mkansızın Åžarkısı’ndan… Yaz tatilinde, üniversite, güvenlik güçlerinin duruma el koymasını istedi; onlar da barikatları yıkıp içeri sığınmış olan öğrencilerin tümünü tutukladılar. O dönem için bu, olaÄŸanüstü bir durum deÄŸildi; çünkü hemen hemen her yerde aynı ÅŸeyler olmaktaydı. Bizim üniversite kapatılmadı. Çok yüksek miktarda para yatırılmıştı ve üniversite, birkaç öğrencinin eylemine öyle kolay kolay teslim olmazdı. Ayrıca, barikatları kuranların niyeti de üniversitenin kapatılması deÄŸildi. Sadece üniversitenin gerçekleÅŸtirmek istediÄŸi bazı giriÅŸimlerde deÄŸiÅŸiklik yapılmasını istiyorlardı, ama benim hiç umurumda deÄŸildi. Bu yüzden boykota son verildiÄŸi zaman, öyle özel olarak duygulanıp sevinmedim. Eylülde üniversiteyi yıkılmış bulmak umuduyla geldim, ama bir ÅŸey olmamıştı. Kitaplık yaÄŸma edilmemiÅŸ, profesörlerin oturduÄŸu salonun altı üstüne getirilmemiÅŸti ve öğrencilerin bulunduÄŸu bina da ateÅŸe verilmemiÅŸti. Öğrenciler acaba ne yapmış diye, merak ediyordum doÄŸrusu. Boykota son verilip de dersler polis gözetiminde yeniden baÅŸlayınca derse ilk girenler, boykotun liderleri oldu. Hiçbir ÅŸey olmamış gibi sınıflara giriyorlar, not tutuyorlar ve yoklama yapılınca buradayım, diye yanıt veriyorlardı. Gerçekten garipti. Çünkü boykot kırılmıştı, hiç kimse sona ermesine karar vermemiÅŸti ki. Ãœniversite, barikatları yıksınlar diye polisin içeri girmesine izin vermiÅŸti, ama ilke olarak, eylem sürmekteydi. Boykot oylaması yapılıp baÅŸlatıldığında ateÅŸli konuÅŸmalar yapan ve boykota karşı çıkan öğrencileri azarlayanlar onlardı. Gidip onları buldum ve neden boykotu…

HaÅŸlanmış Harikalar Diyarı ve Dünyanın Sonu HaÅŸlanmış Harikalar Diyarı ve Dünyanın Sonu’ndan… Åžehrin merkezi eski köprünün kuzeyinde kalan yarım daire ÅŸekilli meydandı. O yarım dairenin kopuk kısmı, yani dairenin diÄŸer yarısı ırmağın güney tarafında kalıyordu. Ä°ki yarım daire kuzey meydanı ve güney meydanı diye adlandırılarak, bir çift gibi düşünülüyordu ama gerçekte, bu iki meydanı görenlerin üzerinde bıraktıkları izlenim açısından birbirine tamamen zıt denilebilecek ölçüde farklıydılar. Kuzey meydanında ÅŸehrin tüm sessizliÄŸi oraya doluyormuşçasına tuhaf, ağır bir hava hissediliyordu. Orayla karşılaÅŸtırıldığında güney meydanında hissedilebilecek hiçbir ÅŸey yoktu. Orada hâkim olan, son derece anlamsız, boÅŸluk hissine yakın bir havaydı, o kadar. Köprünün kuzey tarafıyla karşılaÅŸtırıldığında evlerin sayısı da azdı; çiçeklikler ve taÅŸ döşeme yol da bakımsızdı. Kuzey meydanının ortasında, büyük bir saat kulesi göğü delercesine yükseliyordu. Daha doÄŸru nitelemek gerekirse, saat kulesinden ziyade, saat kulesi havası veren bir cisim olarak ifade etmek, belki de daha doÄŸru olur. Çünkü saatin ibreleri belirli bir noktada durmuÅŸ, saat kulesi esasında yerine getirmesi gereken iÅŸlevi çoktan bir kenara bırakmıştı. Kule dörtgen ÅŸekilliydi; her bir yüzeyi dört anayöne bakıyor, yükseldikçe inceliyordu. En tepesinde, dört yüzeyde birer saat vardı ve o sekiz ibrenin her biri 10.35’i gösterecek ÅŸekilde hiç kımıldamadan duruyordu. Kadranların hemen altındaki pencereye bakılırsa kulenin içi boÅŸtu…

1Q84 1Q84’ten… Aomame ayakkabısız halde dar acil durum merdivenlerinden inmeyi sürdürüyordu. Etrafı açık merdivenlerin aralıklarından rüzgâr uÄŸultular çıkararak esiyordu. Mini eteÄŸi dardı, ama yine de, arada sırada aÅŸağıdan gelen rüzgâr eteÄŸini yat yelkeni gibi ÅŸiÅŸirip de, vücudunu yukarı kaldıracak gibi olunca tedirgin oluyordu. Korkuluk niyetine konmuÅŸ boruyu çıplak eliyle sıkıca kavramış, basamak basamak aÅŸağıya doÄŸru ilerledi. Arada sırada yüzünü kapatan saçlarını düzeltip, omzuna çaprazlama astığı çantasının yerini ayarlıyordu. AÅŸağıdan 246. Devlet Karayolu geçiyordu. Motor gürültüsü ve korna sesleri, arabaların güvenlik alarmlarının çınlamaları, saÄŸcı propaganda arabasından yükselen eski marÅŸlar, bir yerlerde duvar yıkan vinç çekici… Åžehrin olabilecek her türlü gürültüsü etrafını kaplamıştı. Gürültü her yönden, çevresindeki 360 derecelik alandan üzerine yükleniyor, sonra rüzgâra kapılıp gidiyordu. Bu gürültüleri dinledikçe (pek de dinlemek istemiyordu gerçi ama kulaklarını kapatabilecek durumda da deÄŸildi) gitgide deniz tutması gibi bir hisse kapıldı. Merdivenlerden bir süre daha inince, otobana doÄŸru yükselen düz koridoru fark etti. Aksi yönde de koridor aÅŸağı doÄŸru iniyordu. Etrafı açık merdivenlerin altındaki yolun karşı tarafında beÅŸ katlı bir apartman vardı. Kahverengi fayans tuÄŸlalarla kaplı, oldukça yeni bir binaydı. Binanın ön cephesi ondan tarafa bakıyordu, ama pencereleri ya perde ya da güneÅŸliklerle kapatılmıştı. Acaba ne tür bir mimar, BaÅŸkent Otobanı ile burun buruna bir yere…