TaÅŸ Meclisi TaÅŸ Meclisi’nden… Diane Thiberge’in önünde topu topu kırk sekiz saat vardı. Bangkok’tan bir iç hat uçağına binerek Puket’e gidecek, sonra doÄŸruca kuzeye, Andaman Denizi kıyısındaki Takua Pa’ya kadar karadan ilerleyecekti. Orada, otelde kısa bir gece geçirecek, sabahın beÅŸinde yeniden yola düşüp, kuzeye doÄŸru ilerlemeyi sürdürecekti. Öğlen olduÄŸunda, Birmanya sınırında Ra-Nong’a varması gerekiyordu, oradan da seyahatinin tek amacına ulaÅŸmak için, mangrov ormanına dalacaktı. Ondan sonra geriye, aynı yolu, bu kez aksi yönde alıp, ertesi gece Paris’e kalkacak uçaÄŸa yetiÅŸmek kalıyordu. Saat farkı ondan yanaydı, Paris dilimine göre beÅŸ saat kazançlı çıkacaktı. 6 eylül 1999 pazartesi sabahı, iÅŸinde olacaktı. Bundan iyisi can saÄŸlığı… Oysa Puket uçağı bir türlü gelemiyordu ÅŸimdi. Hiçbir ÅŸey planladığı gibi gitmiyordu. Midesi altüst, tuvalete koÅŸtu. Mide bulantısının arttığını hissedip, “Saat farkı olmalı, projeyle bir ilgisi yok” diye düşünmeye çalıştı. Bir saniye sonra, kusuyordu; bağırsaklarını boÄŸazında alev alev hissedinceye kadar kustu. Kanı damarlarında gümbürdüyor, alnı buz gibi, yüreÄŸi göğsünde bir yerlerde, her yerde, küt küt. Aynada yüzüne baktı. Bembeyazdı. Açık renkli, dalgalı perçemleri bu küçük ve düz saçlı esmerler ülkesinde her zamankinden daha çarpıcı geldi; hele boyu –genç kızlığından beri kompleks duyduÄŸu o uzun boyu– daha da çılgındı. Diane yüzünü ıslattı, saÄŸ burun deliÄŸindeki altın halkayı sildi,…

Åžeytan Yemini Åžeytan Yemini’nden… Ne yaÅŸam ne ölüm. Eric Svendsen’in form doldururken insanı sıkacak ölçüye vardırdığı titizliÄŸinden nefret ediyordum. Özellikle de bugün. Bana bir adli tabibin net ve sarih bir teknik rapor hazırlaması gerekiyordu, hepsi bu. Ama Ä°sveçli kendine hâkim olamıyordu: cümleleri yüksek sesle okuyor, sonra büyük bir itinayla sözcüklerin sıralarını deÄŸiÅŸtiriyordu. — Luc yakında kendine gelir, diye devam etti. Ya da hiç uyanmaz. Vücut fonksiyonları normal, ancak bilinç kapalı, ölü gibi. Sanki iki dünya arasına sıkışmış. Reanimasyon servisinin holünde oturuyordum. Svendsen ayaktaydı, gün ışığını arkadan alıyordu. Sordum: — Tam olarak nerede olmuÅŸ? — Chartres yakınlarındaki kır evinde. — Peki, neden buraya getirmiÅŸler? — Chartres’da reanimasyon donanımı yokmuÅŸ. — Peki, neden buraya, Hôtel-Dieu’ye? — Böyle daha iyi olacağını düşünmüşler sanırım. Zaten Hôtel-Dieu bir polis hastanesi. KoltuÄŸuma büzülmüştüm. Suya atlamaya hazır bir olimpiyat yüzücüsü gibiydim. Çift kanatlı kapıdan yayılan antiseptik kokusu sıcak havayla karışıyor ve gırtlağıma yapışıyordu. Kafamın içinde yüzlerce soru vardı: — Onu kim bulmuÅŸ? — Bahçıvan. Onu, evin yakınındaki derenin içinde görmüş. Kollarından tutup sudan çekip çıkarmış. Saat sabahın sekiziymiÅŸ. Åžansa bak ki acil tıbbi yardım servisi yakınlardaymış. Derhal müdahale etmiÅŸler. Sahneyi gözümde canlandırmaya çalışıyordum. Vernay’deki ev, tarlalara açılan geniÅŸ çimenlik alan, otların altında kaybolmadan önce ormanla sınır oluÅŸturan…

Siyah Kan Siyah Kan’dan… Bambular. Ona, bugüne kadar, hışırtılı yaprakların arasında ve cangıldaki patikalarda hep kılavuzluk etmiÅŸlerdi. Sanki her seferinde aÄŸaçlar ona izleyeceÄŸi yolu fısıldamışlar, nasıl davranacağını sadece onun duyabileceÄŸi bir sesle söylemiÅŸlerdi. Ancak bütün bunlar artık geçmiÅŸte kalmıştı. Kamboçya’da. Tayland’da. Ama ÅŸimdi Malezya’daydı. Yapraklar yüzüne sürtünmüş, onu çağırmış, ona iÅŸaret yollamıştı… Ama ne olduysa olmuÅŸ, sonunda aÄŸaçlar ona cephe almış, aleyhine dönmüştü. Ve sonunda da onu tuzaÄŸa düşürmüşlerdi. Bütün bunların nasıl olup bittiÄŸini bilmiyordu, ama bambular iyice birbirlerine yaklaÅŸmış, dikleÅŸmiÅŸ ve geçilemez, aşılamaz bir hücre halini almıştı. Parmaklarını kapı boyunca dolaÅŸtırdı. Ä°mkânsız. Kaplama tahtalarını sökmek için yeri eÅŸeledi. BoÅŸuna. Kafasını yukarı kaldırdı ve sımsıkı palmiye yapraklarından oluÅŸan tavanı gördü. Nefes almayalı ne kadar zaman olmuÅŸtu? Bir dakika? iki dakika? İçerisi hamam gibi sıcak olmuÅŸtu. Suratı ter içindeydi. Bütün dikkatini içinde kapalı kaldığı bölmeye verdi: en küçük aralık bile rotang sicimiyle sıkı sıkıya kapatılmıştı. Bu sicimlerden birini çözmeyi baÅŸarabilirse, içeri hava girebilirdi. Ä°ki parmağıyla denemeye çalıştı: yapacak bir ÅŸey yoktu. Birkaç saniye boyunca duvarı tırmaladı, tırnakları kırıldı. Öfkeyle duvarı yumrukladı ve sonunda yere, dizlerinin üzerine çöktü. Geberecekti. O, apne ustası, bu kulübede havasızlıktan ölecekti. O anda, gerçek tehlikeyi hatırladı. Ä°leri doÄŸru baktı: koyu renkli bir sıvı ona doÄŸru ilerliyordu; aÄŸdalı,…

Sisle Gelen Yolcu Sisle Gelen Yolcu’dan… Zil sesi ÅŸuuruna kızgın bir iÄŸne gibi saplandı. Rüyasında güneÅŸte parlayan bir duvar görüyordu. Beyaz duvar boyunca gölgesini takip ederek yürüyordu. Duvarın ne baÅŸlangıcı ne de sonu vardı. Duvar evrendi. Pürüzsüz, göz kamaÅŸtırıcı, kayıtsız… Yeniden zil sesi. Gözlerini açtı. Yanı başındaki kuvars çalar saatin ışıklı rakamlarını gördü. 04.02. DirseÄŸinin üzerinde doÄŸruldu. El yordamıyla ahizeyi aradı. Eli boÅŸlukta dolaÅŸtı. Dinlenme odasında olduÄŸunu hatırladı. Önlüğünün ceplerini yokladı, cep telefonunu buldu. Ekrana baktı. Numarayı tanımıyordu. Açtı, ancak cevap vermedi. Karanlık odaya bir ses yayıldı: — Doktor Freire? Cevap vermedi. — Siz Doktor Mathias Freire misiniz, nöbetçi psikiyatr? Ses çok uzaktan gelir gibiydi. Hâlâ rüyada olmalıydı. Duvar, beyaz ışık, gölge… — Benim, dedi sonunda. — Ben Doktor Fillon. Saint-Jean Belcier semtindeki nöbetçi doktorum. — Neden beni bu numaradan aradınız? — Bana bu numarayı verdiler. Sizi rahatsız etmiyorum ya? Gözleri karanlığa alışıyordu. Negatoskop. Metal çalışma masası. Ä°ki kez kilitlenmiÅŸ ilaç dolabı. Dinlenme odası, ışıkları söndürülmüş bir muayene odasından baÅŸka bir ÅŸey deÄŸildi. Mathias Freire hasta muayene yatağında uyuyordu. — Neler oluyor? diye homurdandı doÄŸrulurken. — Saint-Jean Garı’nda tuhaf bir olay. Gece bekçileri gece yarısı civarında bir adamı suçüstü yakalamış. Demiryolundaki bir yaÄŸlama istasyonuna gizlenmiÅŸ bir serseri. Doktorun gergin bir…

Ölü Ruhlar Ormanı Ölü Ruhlar Ormanı’ndan… Evet buydu. Kesinlikle bu. Geçen ay Vogue dergisinde gördüğü Prada marka ayakkabılar. Takımı tamamlayacak kibar, ağırbaÅŸlı bir ayrıntı. Kafasında tasarladığı elbiseyle –Dragon Sokağı’ndan satın aldığı ÅŸu anlamsız siyah elbise– mükemmel olacaktı. Kısacası tuhaf. Gülümsedi. Jeanne Korowa çalışma masasının ardında gerindi. Nihayet akÅŸam giyeceÄŸi kıyafeti bulmuÅŸtu. Hem görünüm olarak hem de ruhen. Bir kez daha cep telefonuna baktı. Mesaj yoktu. Midesi sıkıntıyla kasıldı. Öncekilerden daha ÅŸiddetli, daha aÄŸrılı bir kasılma. Neden aramıyordu? 16 saatten fazla olmuÅŸtu. Bir akÅŸam yemeÄŸini teyit etmek için çok uzun bir süre deÄŸil miydi bu? Şüphelerini bir kenara bıraktı ve Montaigne Caddesi’ndeki Prada maÄŸazasına telefon etti. Ayakkabılar maÄŸazanın stokunda var mıydı? 39 numara? Saat 19.00’dan önce orada olacaktı. Kısa bir ferahlama hissetti. Sonra hemen baÅŸka bir huzursuzluÄŸa kapıldı. Daha ÅŸimdiden hesabından 800 avro harcamıştı… Bu yeni alış veriÅŸle yapacağı harcama 1 300 avroyu geçecekti. Mayısın 29’uydu. Ä°ki gün içinde maaşı hesabına yatacaktı. 4 000 avro. Ä°kramiyeler dahil, bir sent fazla deÄŸildi. Bir kez daha, ÅŸimdiden üçte birini harcadığı maaşıyla ayın sonunu getirecekti. Buna alış kındı. Uzun zamandan beri, hesabındaki açıkla ustaca yaÅŸamayı öğrenmiÅŸti. Gözlerini kapattı. Kendini parlak ökçeler üzerinde yürürken hayal etti. Bu akÅŸam, bir baÅŸka olacaktı. Farklı. Işıltılı. Büyüleyici. Gerisi çocuk oyuncağıydı. YakınlaÅŸma. Barışma. Yeni…

Leyleklerin UçuÅŸu Leyleklerin UçuÅŸu’ndan… Büyük yolculuk öncesi, Max Böhm’e onu son bir kez ziyaret edeceÄŸime söz vermiÅŸtim. O gün, Güneybatı Ä°sviçre’nin üzeri, fırtına bulutlarıyla kaplıydı. Gökyüzü, içinden yarısaydam parıltıların çıktığı siyah ve mavimsi derinlikler açıyordu. Her yandan sıcak bir yel esiyordu. Kiralık arabamın direksiyonunda, Leman Gölü boyunca ilerliyordum. Montreux dönemecin sonunda, elektrikli havadan puslanmış gibi göründü. Gölün suları kaynıyor, turizm mevsimi olmasına raÄŸmen oteller meÅŸum bir sessizliÄŸe mahkûm gibi duruyordu. Kent merkezine varınca yavaÅŸladım, kıvrıla kıvrıla tepeye giden dar sokaklardan birine saptım. Max Böhm’ün daÄŸ evine vardığımda, hava neredeyse kararmıştı. Saatime baktım; beÅŸti. Zili çalıp bekledim. Cevap yok. Bir daha çalıp kulak kabarttım. İçeride hiçbir hareket yoktu. Evin çevresini dolandım; ne bir ışık ne de açık bir pencere vardı. Bu çok tuhaftı. Ä°lk ziyaretimden aklımda kalanlara göre, Böhm dakik denilebilecek insanlardandı. Arabama dönüp beklemeye koyuldum. Göğün derinliklerinde boÄŸuk gürlemeler yankılanıyordu. Otomobilimin üstünü kapattım. Saat beÅŸ buçuk olduÄŸunda, adam hâlâ gelmemiÅŸti. Kafeslerini ziyaret etmeye karar verdim. KuÅŸbilimci belki de yavrularının yemini vermeye gitmiÅŸti. Bulle kenti üzerinden Almanca konuÅŸulan kesime geçtim. YaÄŸmur hâlâ kararsızdı, ama rüzgâr ÅŸiddetini artırıyor, tekerleklerimin ardından toz bulutları kaldırıyordu. Bir saat kadar sonra Wessembach’a, etrafı çitlerle çevrili tarlalara vardım. Motoru susturdum, ekili toprakların üzerinden kafeslere doÄŸru yürüdüm. Tellerin…

Kurtlar Ä°mparatorluÄŸu Kurtlar Ä°mparatorluÄŸu’ndan… — Kırmızı. Anna Heymes gitgide kendini rahatsız hissediyordu. Deney en ufak bir tehlike içermiyordu, ama o anda beyninin içinin okunabilecek olması onu derinden etkiliyordu. — Mavi. Yarı karanlık bir odanın tam ortasına yerleÅŸtirilmiÅŸ inox bir masanın üzerine uzanmıştı, kafası, beyaz ve yuvarlak bir makinenin ortasındaki deliÄŸin içine yerleÅŸtirilmiÅŸti. Yüzünün tam karşısında, başının üzerine hafif eÄŸik bir konumda tespit edilmiÅŸ bir ayna vardı, aynanın üzerinde, bir projeksiyon makinesinden yansıyan küçük küçük kareler görülüyordu. Tek yapması gereken, aynanın üzerinde beliren renkleri yüksek sesle söylemekti. — Sarı. Sol koluna baÄŸlı serum yavaÅŸ yavaÅŸ vücuduna akıyordu. Dr. Eric Ackermann ona, bunun radyoaktif bir izotop çözeltisi olduÄŸunu, beynin içindeki kan akışının yerini saptamakta kullanıldığını açıklamıştı. Farklı renkler birbiri ardına aynada beliriyordu. YeÅŸil. Turuncu. Pembe… Sonra ayna karardı. Anna hareketsiz yatıyordu, sanki bir lahtin içindeymişçesine kolları vücudunun iki yanındaydı. Sol tarafında, birkaç metre uzakta, Eric Ackermann ile kocası Laurent’ın durduÄŸu camlı kabininin su yeÅŸili ışığını görüyordu. Ä°ki adamı, monitörlerin karşısında, nöronlarının aktivitesini dikkatle takip ederken hayal ediyordu. Kendini gözetlenmiÅŸ, yaÄŸmalanmış, özel hayatının tüm gizli yanlarına tecavüz edilmiÅŸ gibi hissediyordu. Kulağına takılı küçük alıcıdan Ackermann’ın sesini duydu: — Çok güzel Anna. Åžimdi kareler hareket etmeye baÅŸlayacak. Sen sadece onların hareket yönlerini belirleyeceksin. Her…

Koloni Koloni’den… Çığlık orgun içinde hapsolmuÅŸtu. Org borularında çınlıyordu. Kilisenin her yerinde yankılanıyordu. Güçsüz. BoÄŸuk. Hırıltılı. Lionel Kasdan birkaç adım ilerledi ve yanan mumların yanında durdu. Koroyerine, mermer sütunlara, koyu frambuaz renkli deri taklidi kumaÅŸla kaplanmış sandalyelere göz gezdirdi. Sarkis, “Yukarıda, orgun yanında” demiÅŸti. Kendi ekseni etrafında döndü ve üst balkona çıkan taÅŸ basamaklı sarmal merdivene yöneldi. Saint-Jean-Baptiste’teki orgun bir özelliÄŸi vardı; bir füzeatar bataryası gibi boruları tam ortadaydı, ama klavyesi, saÄŸda tamamen ayrı bir yerdeydi ve kasayla dik açı oluÅŸturuyordu. Kasdan mavi taÅŸ korkuluk boyunca uzanan kırmızı halıda ilerledi. Ceset klavye ile boruların arasına sıkışmıştı. Yüzükoyun yatıyordu, sanki sürünüyormuÅŸ gibi saÄŸ bacağı kıvrılmış, elleri kasılmıştı. Başını koyu renkli bir gölcük çevreliyordu. Çevresine partisyonlar ve dua kitapları saçılmıştı. Kasdan, gayriihtiyari saatine baktı: 16:22. Bir an, bu ölüyü, bu dinginliÄŸi kıskandı. YaÅŸla birlikte insanın ölüm karşısındaki kaçınılmaz huzursuzluÄŸunun, endiÅŸesinin artacağına inanmıştı. Ama tam tersi olmuÅŸtu. Geçen her yıl, ölümün cazibesine biraz daha kapılmıştı. Nihayetinde, huzur. İçindeki iblislerin suskunluÄŸu. Burada ÅŸiddet yaÅŸandığına dair kan dışında bir iz yoktu. Adam kalp krizinden ölmüş ve düşerken kafasını vurmuÅŸ olabilirdi. Kasdan bir dizini yere koydu. Cesedin yüzü görünmüyordu, kolunun altında kalmıştı. Hayır bu bir cinayetti.Bunu hissedebiliyordu. Kurbanın dirseÄŸi orgun pedalına dayanmıştı. Kasdan bu enstrümanın mekanizması hakkında…

Kızıl Nehirler Kızıl Nehirler’den… Pierre Niémans, parmaklarını elindeki çok kısa dalga telsiz vericisinin üzerine kenetlemiÅŸ, biraz aÅŸağıda, Parc-des- Princes’in beton rampalarından inen kalabalığı izliyordu. Binlerce coÅŸkulu, ateÅŸli kelle, binlerce beyaz ÅŸapka ve rengârenk kaÅŸkol, baÅŸdöndürücü alacalı bir kurdele oluÅŸturur gibiydi. Konfeti yaÄŸmuru. Ya da sanrılı iblisler sürüsü. Ve hep aynı üç hece, aynı yavaÅŸ ve vurucu nakarat: “Ga-na-mos!” Parc-des-Princes’in hemen karşısındaki anaokulunun damından, üçüncü ve dördüncü CRS[2] birimlerinin manevralarını izliyordu. Koyu lacivert giysili adamlar baÅŸlarına siyah kasklarını geçirmiÅŸ, polikarbondan kalkanlarının ardında koÅŸuÅŸturuyordu. Her zamanki klasik yöntem. Her kapı dizisinin ikiÅŸer yanında iki yüz polis, ayrıca iki takım taraftarlarının karşılaÅŸmamaları, birbirleriyle temas etmemeleri, hatta birbirlerini görmemeleri için, “perde” görevi yapan komandolar… O akÅŸam, Fransız olmayan iki takımın Paris’te karşılaÅŸacağı tek maç için, Real Zaragoza-Arsenal karşılaÅŸması için, bin dört yüz kadar polis ve jandarma görevlendirilmiÅŸti. Kimlik kontrolü, üst arama, iki ülkeden gelmiÅŸ kırk bin izleyicinin kendilerine ayrılan yerlere yönlendirilmeleri. BaÅŸkomiser Pierre Niémans bütün bu manevraların sorumlularından biriydi. Aslında böylesi görevler her zaman yaptıklarına pek benzemiyordu, ama alabros tıraÅŸlı polis görevlisi bu tür sorumluluklardan hoÅŸlanıyordu. Saf denetim ve çatışma. Ne soruÅŸturma, ne de gizlilik. Bir bakıma, böylesi bir deÄŸiÅŸiklik dinlendiriyordu sanki onu. Ayrıca, hareket halindeki bir orduyu anımsatan koyu lacivertli kalabalığın askerî davranışlarına bayılıyordu. Taraftarlar…

Kaiken Kaiken’den… YaÄŸmur. Tüm zamanların en boktan haziran ayı. Birkaç haftadan beri aynı gri gökyüzü, aynı yaÄŸmur, aynı soÄŸuk hava, yani aynı nakarat. Ve daha da kötüsü hâlâ gece. BaÅŸkomiser Olivier Passan, namlusuna mermi sürdükten sonra Px4 Storm SD’sini emniyet mandalı açık bir ÅŸekilde dizlerinin üstüne koydu. Sol eliyle yeniden direksiyonu kavradı, diÄŸer eline iPhone’unu aldı. Dokunmatik ekranda GPS programı çalışıyor, alttan vuran ışıkla aydınlanan yüzü bir vampirin yüzünü andırıyordu. – Neredeyiz? diye homurdandı Fifi. Lanet olsun, burası neresi? Passan cevap vermedi. Arabanın farlarını söndürmüş, etrafı güçlükle görerek ağır ağır ilerliyorlardı. Borgesvari dairesel bir labirentte gibiydiler. Sayısız giriÅŸe, geçide, dolambaçlı yola açılan, gizemli bir merkezi koruyormuşçasına kendi çevresinde dolanan bir Çin Seddi gibi, davetsiz misafirleri dışarı püskürtmeye hazır tuÄŸla örülü, pembemsi sıvalı, eÄŸri büğrü duvarlar. Labirent, SKB (Serbest Kentsel Bölge) olarak sınıflandırılan semtlerden biriydi. Stains’de, Le Clos-Saint-Lazare’daydılar. – Burada bulunma yetkimiz yok, diye mırıldandı Fifi. Seine-Saint-Denis Bölge Polisi öğrenirse… – Kapa çeneni! Passan dikkat çekmemek için koyu renkli giysiler giymesini istemiÅŸti. Ama sonuç ortadaydı: Polisin üzerinde bir Hawaii gömlek ile kaykaycıların giydiÄŸi kırmızı bir ÅŸort vardı. Olivier onunla buluÅŸmadan önce Fifi’nin neler yuttuÄŸunu bilmemeyi tercih ediyordu. Votka, amfetamin, kokain… KuÅŸkusuz üçü birden. Direksiyonu bırakmadan arka koltuÄŸa uzanıp kurÅŸungeçirmez bir yelek aldı;…