Karanlıklar Hakimi Karanlıklar Hakimi’nden… Uzun zamandan beri ilk defa iÅŸine giderken bu kadar makyaj yapıyordu. Aynadaki aksine bakıp hafifçe gülümsedi. Mesai arkadaÅŸları onu bu sabah bu kadar süslü ve çekici görünce mutlaka ÅŸaşıracaklardı. BoÅŸandığından beri kendini ihmal etmiÅŸ, daha ciddi, daha muhafazakâr giysiler seçmiÅŸ, kadınlığını ön plana çıkaran kıyafetleri giymekten kaçınmış, özellikle de hiç aşırı makyaj yapmamıştı, birkaç istisnai hal haricinde. Ama bu sabah uzun süre komada kaldıktan sonra yeniden hayata dönmüş bir hastanın mutluluk ve huzurunu duyuyordu içinde. Ruhu kıpır kıpırdı; tüm benliÄŸini yaÅŸama sevinci kaplamış, tatmin duygusunun inanılmaz hafifliÄŸini bedeninin her zerresinde hisseder hale gelmiÅŸti. Aynaya bir daha baktı. Mükemmeldi, hatta kusursuz. O beÄŸenmediÄŸi büyük aÄŸzını bile ÅŸimdi küçük, sivri burnunu hokka gibi görüyordu. Fakat asıl mükemmeliyet ruhunda idi. Kendini on yaÅŸ genç-leÅŸmiÅŸ gibi hissediyordu. Mütecavizinin sihirli elleri vücuduna deÄŸmeye baÅŸladığından beri onda da bu inanılmaz deÄŸiÅŸim oluÅŸmuÅŸtu. Buna inanıp kabullenmek imkânsız gibi görünüyordu ama gerçek ortadaydı ve Nazan bunun henüz bir baÅŸlangıç olduÄŸunu çok iyi biliyordu. Bu garip iliÅŸkinin devam edeceÄŸini de. Aynanın önünden ayrılmadan hülyalı görüntüsüne bakmaya devam ederken, mütecavizin bundan sonraki ziyaretinin acaba ne zaman gerçekleÅŸeceÄŸini düşündü. Adam dün gece sabaha doÄŸru odasından çıkarken, yine geleceÄŸini söylemiÅŸti. Ama tarih ve zaman vermemiÅŸti. Ayrılık anını içi…

Güvercin Kayalıkları Güvercin Kayalıkları’ndan… BÄ°R kıskaç, ruhunu kemiren bir cendereydi durum. Afakanlar basıyordu genç kadını. Başını pencereye dayadı ve boÅŸ gözlerle karanlığa baktı. Gecenin ilerlemiÅŸ bir saatiydi. Dışarda ÅŸakır ÅŸakır yaÄŸmur yağıyordu. Poyrazın dövdüğü camlar yaÄŸan yaÄŸmurun izleri ile oluk oluk olmuÅŸtu. Dışarıyı göremiyordu, ama alnını dayadığı cam cildine buz gibi gelmiÅŸti. Derin bir iç çekti. Karamsarlığının sonu gelmiyordu. YaÅŸam fazlasıyla ağır gelmeye baÅŸlamıştı artık, iradesi tükenmiÅŸ, gücü kalmamıştı. TeÅŸvikiye’deki apartman katına döneli iki ay olmuÅŸtu. Ama deÄŸiÅŸen bir ÅŸey yoktu. Tolga hep aynıydı. Yarı bunak, genç bir adam. Gün be gün daha da kötüye gidiyor, kiÅŸileri tanımıyor, hal ile bağıntısı derinleÅŸiyor ve konuÅŸmuyordu. Ailesinin tüm karşı çıkmalarına karşın Hakan’ı okula kaydettirmiÅŸti, çocuÄŸun eÄŸitimsiz kalmasını istemiyordu. On altı yaşında genç bir kızı kendine yardımcı olarak tutmuÅŸtu. Dışarıya çıkmak zorunda kaldığında Tolga ve Oya ile o ilgileniyordu. Kız akıllı ve güvenilir biriydi. Sapanca’dan dönüşte ValiliÄŸe yazılı müracaatta bulunmuÅŸ koruma süresinin uzatılmasını talep etmiÅŸti. Süre temdit edilmiÅŸ, iki ay uzatılmış ama üç gün önce sona ermiÅŸti. Komiser Nihat’ın bütün muhalefetine raÄŸmen Nur ikinci bir uzatma teklifinde bulunmamıştı. Her ÅŸey olacağına varırdı, sonsuza kadar koruma altında yaÅŸayamayacaklarına inanıyordu genç kadın. OÄŸlunu her sabah okula kendisi götürüyor, akÅŸamları da yine kendi alıyordu. Anne ve…

Gölgede Kalan Sırlar Gölgede Kalan Sırlar’dan… SoÄŸuk fakat pırıl pırıl güneÅŸli bir gün vardı dışarıda. Barış geceyi rahat geçirememiÅŸ, geç saatlerde uykuya daldığı ana kadar üzerinde çalıştığı mesele için düşünüp durmuÅŸtu. Emniyet Müdürlüğünün kapısından girip odasına doÄŸru ilerlerken hâlâ esneyip duruyordu. Daha odasına girmeden koridorda Komiser Selim’le karşılaÅŸtı. “Günaydın, aÄŸabey” dedi. “Günaydın. Bu hâlin ne aslanım, bütün gece uyumamışa benziyorsun.” “Uyumasına uyudum da, hiç uykumu alamadım. Bıraksalar akÅŸama kadar uyurum.” “Ne yazık ki bu lüksün olamayacak. BaÅŸ komiser bizi yanına çağırdı.” ‘Yeni bir cinayet vakası daha mı?” “Hayır. Aslı Altınmızrak’ın otopsi raporu gelmiÅŸ.” Barış, Selim’in peÅŸine takılarak odasına uÄŸramadan doÄŸruca BaÅŸ komiser Hidayet’in odasına doÄŸru gitti. Amirleri makam koltuÄŸunda düşünceli bir ÅŸekilde oturuyordu. Her zamanki gibi erkenci olduÄŸu önündeki içilmiÅŸ kahve fincanından belli oluyordu. Onları karşısında görür görmez, “Alın, okuyun bakalım” diye otopsi raporunu önlerine sürdü. Raporu önce Selim alarak gözden geçirdi. Sonra raporu Barış’a uzattı. Barış raporu okurken Selim mırıldandı. “Amirim raporda kayda deÄŸer bir bilgi yok. Hemen hemen her ÅŸey düşündüğümüz gibi.” Hidayet gür sesiyle homurdandı: “Ä°ÅŸin kötü yanı da bu ya! Cinayet aletinin on beÅŸ santim uzunluÄŸunda cerh edici bir nesne olduÄŸu yazılı. Tam kalbe isabet eden bir vuruÅŸ olduÄŸu belirtiliyor ve de tek bir darbe. Ölüm…

Elissa Elissa’dan… Onu ilk gördüğümde, ilerde ruhumda nasıl derin yaralar açacağı aklımın ucundan bile geçmemiÅŸti. Ä°lk bakışta, her gün, her yerde sık sık karşılaÅŸtığımız sıradan insanlardan farkı yoktu; daha doÄŸrusu bana öyle gelmiÅŸti. Ä°lgilenmemiÅŸtim önce. Resimlerimi teÅŸhir ettiÄŸim galeriyi gezen ve sonra da çıkıp giden sayısız ziyaretçilerden biri olarak bakmıştım ona. Fakat yanıma yaklaşıp konuÅŸmaya baÅŸladığında sahip olduÄŸu nitelikler birer birer dikkatimi çekmeye baÅŸladı. Gözlerindeki canlılığı ilk o zaman yakalamıştım. KuÅŸkusuz asıl çarpıcı özelliÄŸi zekâsı, hazırcevaplığı, üstün muhakeme gücü ve tüm sorunları basite indirgeyen pratik çözümler üretmedeki baÅŸarısıydı. Sohbetimiz ilerledikçe bu genç kıza duyduÄŸum hayranlık artmaya baÅŸlamıştı. Önceleri sadece bir takdir duygusuydu bu; daha fazlasına, özellikle sahip olduÄŸu fiziksel mükemmeliyete dikkat etmemiÅŸtim. Resim hakkında konuÅŸuyorduk ve konuÅŸmamız bu sanatın sınırları içinde kalıyordu. Zaten o günkü giysileri içinde, yirmi beÅŸ yaşının gösteriÅŸsiz masumiyetini taşıyordu. Ne yazık ki asıl hatayı o an yaptığımı birkaç gün sonra anlayacaktım. O gün yanında bir kız arkadaşı daha vardı ve sohbetimiz sırasında hiç konuÅŸmadan sadece bizi dinliyordu. Hatta sohbetimizden biraz sıkılmış gibiydi, ama ona pek aldırdığımız yoktu. Ne de olsa bir sanatçıydım ve karşımdaki güzel kızın estetik mükemmeliyeti de her geçen dakika beni biraz daha kendine çekiyordu. Onun resmini yapmak fikri de o an kafama takılmıştı….

DoÄŸum Günü 15 Aralık DoÄŸum Günü 15 Aralık’tan… Ä°lk karşılaÅŸmamız Etiler sırtlarından Bebek’e inen yokuÅŸta olmuÅŸtu. Bir kaza; kısa fakat mutlu bir beraberliÄŸe yol açan bir trafik kazası nedeniyle tanışmıştım Sitem’le. Zaten hayatımızı hep kazalar yönlendirmiÅŸ, tanışmamıza da, ayrılmamıza da kazalar neden olmuÅŸtu. Babası o lanet ve uÄŸursuz arabayı yeni hediye etmiÅŸti Sitem’e. Ilık bir mayıs öğleden sonrası arabamla Bebek’e iniyordum. Arkamda birden V8 motorlu kocaman, kırmızı bir Amerikan Ford’unun homurtusunu duydum. Dikiz aynasına göz attığımda hızla yaklaÅŸan arabanın duramayacağını anlamıştım zaten, saÄŸa kaçamazdım, çarpacağını anladım. Arabanın direksiyonundaki genç ve tatlı kız frenlere yapışmıştı. Acı fren sesleri kulağıma yansıdı, ama çarpmayı önleyemedi. Yerimde sarsıldım. DurmuÅŸtuk. Hırs ve biraz da kızgınlıkla arabadan çıktım. Çatıp söylenecektim; böyle dikkatsiz ve sorumsuz araba kullanılmazdı. Mutlaka acemiydi ya da ehliyetsiz. O yokuÅŸta böyle sürat yapmasını kabul edemezdim. Önce arabamın arkasındaki hasarı anlamak için homurdanarak arkaya geçtim. Ufak tefek çökükler vardı tabii, ama tahmin ettiÄŸim kadar da deÄŸil. O da inmiÅŸti Ford’dan. Hatasını peÅŸin peÅŸin kabullenen bir mahzunluk ve suçluluk içinde yüzüme baktı. Ä°lk defa göz göze geldik. Söylenmek için aÄŸzımı açtım, fakat dudaklarımdan tek kelime çıkmamıştı. Aptal aptal yüzüne bakıyordum. Ömrümde böyle güzellik görmemiÅŸtim. Uzun boyu, ince yapısı, omuzlarına dökülen sarı saçları ve emsalsiz lacivert…

Çöl Akrebi Çöl Akrebi’nden… Engin Mert, Honda’sını apartmanın bakımlı bahçesinin park etmeye ayrılmış iÅŸaretli beton kulvarlarından birine soktu. Arabadan çıkmadan önce derin bir soluk aldı. Aradan geçen bunca zamana raÄŸmen Selda ile her karşılaÅŸma yüreÄŸinde tatlı bir heyecanın yeniden kıpırdanmasına yol açıyordu. On beÅŸ günlük bir aradan sonra eski karısının nasıl bir tutum takınacağını merak ediyordu. OÄŸlunu almaya gitmeden önceA onca yolu tepmiÅŸ, Erenköy’e kendi evine uÄŸramış, duÅŸ almış, tıraÅŸ olmuÅŸ ve itina ile giyinmiÅŸti. Sırtında Ä°talyan keteninden ekose bir gömlek, bol kesimli, modaya uygun, tiril tiril poplin bir pantolon vardı. Bordo rengi mokasenleri pırıl pırıl parıldıyordu. Engin, Selda’nın kocası ile karşılaÅŸmamak için onların dairesine çıkmaz, genellikle aÅŸağıdan zili çalarak geldiÄŸini haber verirdi. Zaten çoÄŸu zaman küçük oÄŸlu pencerenin dibinde babasının geliÅŸini gözlerdi. Her defasında da Selda çocuÄŸu aÅŸağıya kendisi indirir, bazı tembihlerde bulunurdu. Engin, gözlerini apartmanın giriÅŸ kapısına dikerek iniÅŸlerini bekledi. Ä°ki dakika sonra ana oÄŸul kapıda göründüler. Okan annesinin yanından fırlayıp koÅŸmaya baÅŸlamıştı. Honda’nın yanında duran Engin kollarını iki yana açıp oÄŸlunu kucakladı. SarmaÅŸ dolaÅŸ oldular. ÇocuÄŸun, babasını çok özlediÄŸi her halinden belliydi. Kimbilir, ufak ruh dünyası hangi etkilerin çalkantısı içindeydi ki, göz pınarlarında güçlükle zaptetmeye çalıştığı damlacıklar oluÅŸtu. AÄŸlamamak için kendini zorluyordu. Engin onun ufak sırtını, yatışması…

Bir Beyazperde Masalı Bir Beyazperde Masalı’ndan… BU GECEYÄ° rahat geçirmiÅŸtim. Zaman zaman uyanmama raÄŸmen durumum iyi sayılırdı. Tabii, yaralarımda ufak tefek sızlamalar oluyordu ama bu kadarına dayanabilirdim. Beni asıl rahatsız eden husus gözümde}ti bandajdı. Tek gözle etrafı seyretmeyi çok yadırgıyordum. O gün ziyaret saatinde içime bir hüzün çöktü. KoÄŸuÅŸ birden hareketlenmiÅŸti; hemen hemen her hasta yatağının kenarına yakınları, eÅŸleri, dostları dolarken ben tek başıma kalmıştım. DoÄŸal olarak ne gelenim vardı, ne de gidenim. Sadece sağımdaki ve solumdaki hastalara uÄŸrayanlar, beni görünce nezaketen bir geçmiÅŸ olsun diyorlardı. Bu bir zaaf alameti olmalıydı; ilk defa böyle bir yerde terk edilmiÅŸliÄŸimi, yalnızlığımı ve hayatımda kimsenin olmadığını çok çarpıcı bir ÅŸekilde hissediyordum. Gariptir, fakat içime bir hüzün çökmüştü. Uzun süredir buna alıştığımı sandığım halde müteessir olmuÅŸtum. Demek insan doÄŸası gereÄŸi, hangi ÅŸartlar altında olursa olsun, ilgi ve ihtimam görmek istiyordu. Terk edilmiÅŸliÄŸe alışmak safsatadan ibaretti. Ziyaret saatinin bitimine on beÅŸ dakika kala birden heyecanlandım, koÄŸuÅŸ kapısından giren ÅŸahsı görünce yüreÄŸim pır pır atmaya baÅŸladı. Cevat Baba idi bu. Bu dünyadaki tek dostum, iyilik timsali, altın kalpli, sevecen ve eski hayranım kahveci Cevat Baba. Hastane polisinden öğrendiÄŸim kadarıyla, beni kanlar içinde sokaÄŸa serilmiÅŸken bulan, hemen bir taksi çevirip Ä°lkyardım’a yetiÅŸtiren insan. Ãœrkek ve çekingen haliyle…

Atkuyruklu Adam Atkuyruklu Adam’dan… Banyoya girdi. Burada koku daha da yoÄŸundu. Ä°ki duvar arasına ip gerilmiÅŸ, birkaç parça iç çamaşırıyla iki tişört kuruması için as ılmıştı. Klozete yaklaÅŸtı. Ä°drarın sararttığı s ıvının üzerinde dışkılar yüzüyordu. Tiksinerek sifonu çekti. Yaln ızca kuru bir gürültü geldi. Sular kesikti. Çaresiz kızın yanına döndü. Oda son derece da ğınık ve pisti. Ä°ÄŸrenerek etrafı inceledi. Daha önce buna f ırsat bulamamıştı. Bir duvarda Humphrey Bo-gart ve Ingrid Bergman’lı ünlü Casablanka filminin afi ÅŸi, yanında da sivri sakallı Lenin posteri asılıydı. Ufak tahta bir masanın üzerinde kaynatılmaktan is tutmuÅŸ gri bir çaydanl ık, kirli çay bardakları ve yar ısı yenmi ÅŸ bayat bir simitin saç ılmış susamlar ını gördü. Kimse oturmazd ı bu berbat yerde. Tam bir fare yuvas ıydı… Temmuzun bo ÄŸucu sıcağı sanki adam ın teninden fışkırıyor-du. YeleÄŸini çıkardı, yavaÅŸ yava ÅŸ soyunmaya baÅŸladı. Artık acele etmeliydi. Bu pis, iÄŸrenç ve ÅŸehvet kokusu sinmiÅŸ evde daha fazla oyalanması gereksizdi zaten. Kutsal görevi onu bekliyordu.. Yata ÄŸa yaklaÅŸtı. Kız aynen bıraktığı gibi duruyordu. Hareketsiz ve az sonra ba şına geleceklerden tamamen habersiz, tam ve mutlak bir teslimiyet içinde.. Açıkta duran çıplak memesine ve ayrık bacaklarına baktı. Erkeklik organı kabarm ıştı. Kızın yanına uzandı. Gözlerinde iki…