Geceyarısı GüneÅŸi Geceyarısı GüneÅŸi’nden… Bu, günün uyuyabilmeyi dilediÄŸim zamanıydı. Lise. Ya da doÄŸru sözcük Araf mıydı? EÄŸer günahlarımı telafi etmenin bir yolu olsaydı, bu bir ölçütte çeteleye yazılmalıydı. Can sıkıntısı alışabildiÄŸim bir ÅŸey deÄŸildi; her gün inanılmaz derecede, bir öncekinden daha tekdüze geliyordu. Sanırım benim uyuma biçimim buydu – eÄŸer uyku aktif dönemler arasındaki hareketsiz durum olarak tanımlanırsa. Kafeteryanın uzak köşesindeki alçıdan geçen çatlaklara, orada olmayan ÅŸekiller hayal ederek baktım. Bu, kafamın içinde fışkıran, bir nehir gibi çağıldayan sesleri bastırmanın tek yoluydu. Bu seslerden birkaç yüz tanesini sıkıntı yüzünden duymazdan geliyordum. Konu insan zihnine gelince, hepsini daha önceden duymuÅŸtum. Bugün bütün düşünceler, buradaki küçük öğrenci grubuna eklenen yeni kiÅŸiyle ilgili gülünç bir heyecanla doluydu. Hepsinde ilgi uyandırmak çok kısa zaman almıştı. Yeni yüzü her açıdan düşünce üzerine düşüncede görmüştüm. Sadece sıradan bir insan kızı. GeliÅŸinden doÄŸan coÅŸku bıktırıcı ÅŸekilde tahmin edilebilirdi – bir çocuÄŸa parlak bir cisim göstermek gibi. Koyuna benzeyen erkeklerin yarısı ÅŸimdiden kendilerini ona aşık olarak hayal ediyorlardı, sırf bakılacak yeni bir ÅŸey olduÄŸu için. Onları bastırmak için daha çok uÄŸraÅŸtım. Sadece dört sesi tiksindiÄŸim için deÄŸil, nezaketten engelliyordum: yanlarında olduÄŸum zamanlardaki mahremiyet yoksunluÄŸuna alışan ve bununla ilgili artık pek düşünmeyen ailem, iki kız ve iki erkek kardeÅŸim….

Åžafak Vakti Åžafak Vakti’nden… Çocukluk, sadece doÄŸumdan belli bir yaÅŸa kadar süren bir dönem deÄŸildir ve belli bir yaşı da yoktur. Çocuk büyür ve çocukça ÅŸeyleri bırakır. Çocukluk hiç kimsenin ölmediÄŸi bir krallıktır. Edna St. Vincent Millay Ölümle burun buruna gelme hakkımı fazlasıyla kullanmıştım; bu gerçekten de alışabileceÄŸiniz bir ÅŸey deÄŸil. Gerçi, ölümle tekı-ar yüzleÅŸmek tuhaf bir ÅŸekilde kaçınılmaz görünmüştü. Sanki gerçekten de felaketleri çeken bir hedeftim. Tekrar ve tekrar kaçtım ama peÅŸimden gelmeyi sürdürdü. Yine de, bu seferki hepsinden o kadar farklıydı ki. KorktuÄŸunuz birisinden kaçabilir, nefret ettiÄŸiniz birisiyle savaÅŸabilirsiniz. Bütün tepkilerim bu tür katillere, canavarlara ve düşmanlara göre düzenlenmiÅŸti. Bir vampiri sevdiÄŸinizde, seçim hakkınız kalmaz. Bunun sevdiÄŸiniz kiÅŸiyi inciteceÄŸini bile bile nasıl kaçar, nasıl savaşırdınız? SevdiÄŸinize verebileceÄŸiniz tek ÅŸey hayatınızsa, nasıl ver-memezlik ederdiniz? Ya onu gerçekten seviyorsanız? Kimse seni gözetlemiyor, dedim kendime. Kimse seni gözetlemiyor. Kimse seni gözetlemiyor. Ama kendime yalan söylerken bile ikna edici olamadığımdan, bakmak zorundaydım. Orada oturmuÅŸ, kasabanın üç trafik ışığından birinin yeÅŸil yanmasını beklerken sağıma baktım, bana doÄŸru dönmüş Bayan Weber’in aracının içine. Gözlerini tam üzerime dikmiÅŸti, ürk-tüm. Onu öyle gözlerini dikmiÅŸ bakarken yakaladığını halde, neden gözlerini kaçırmadığını ya da utanmadığını merak ettim. Artık insanlara gözünü dikip bakmak kabalık sayılmıyor muydu? Bu kural benim…

Tutulma Tutulma’dan… Neden sanki ikinci sınıftaymışız gibi, Charlie vasıtasıyla Billy’ye notlar yolladığını anlamıyorum. EÄŸer seninle konuÅŸmak isteseydim Sen tercihini yaptın, deÄŸil mi? Ä°kisine de aynı anda sahip olamazsın, “Can düşmanı” lafının hangi kısmını anlamakta güçlük çekiyorsun Bak, pisliÄŸin teki olduÄŸumu biliyorum ama bunun baÅŸka bir yolu yok ArkadaÅŸ olmamızın imkanı yok çünkü sen gamamın bir avuç Seni düşünmek her ÅŸeyi daha da zor hale getiriyor, bu yüzden bir daha yazma Evet, ben de seni özledim. Hem de çok. Bu hiçbir ÅŸeyi deÄŸiÅŸtirmez. Ãœzgünüm. Jacob Parmaklarımı kâğıdın üzerinde gezdirdim, neredeyse kâğıdı delercesine arkasında bıraktığı girintilere dokundum. Mektubu yazarkenki halini düşünmeye çalıştım. Kötü el yazısıyla bu öfke dolu mektubu nasıl yazdığını, yazdıkları ona yanlış geldikçe satırların üzerini tek tek çizdiÄŸini hayal ettim. Belki de kalem kocaman ellerinde ikiye ayrılmıştı, hem bu mektuptaki mürekkep damlalarını da açıklıyordu. Siyah kaÅŸlarının üzüntüyle bir araya geldiÄŸini ve alnının kırıştığını hayal edebiliyordum. EÄŸer orada olsaydım, muhtemelen bu haline gülerdim. Kendini bu kadar sıkma Jacob, derdim ona. Söyle gitsin. Aslında, mektubu defalarca okuyup yazdığı bütün kelimeleri aklıma kazıdığımdan, gülmek yapacağım en son ÅŸeydi. Onun da dediÄŸi gibi, ikinci smıf öğrencilerinin yapacağı türden bir ÅŸey yaparak Charlie vasıtasıyla Billy’ye oradan da nihayet ona ulaÅŸan özür notuma verdiÄŸi bu cevap…

Yeniay Yeniay’dan… Kendimi, o korkunç kâbuslardan birinin içinde, kapana Kısılmış gibi hissediyordum. Hani koÅŸarsınız, ciÄŸerleriniz yanana kadar koÅŸarsınız, ama yine de vücudunuzun yeteri kadar hızlı gitmesini saÄŸlayamazsınız. Vurdumduymaz kalabalığa yaklaÅŸtıkça ayaklarım sanki gittikçe yavaÅŸlıyordu ama büyük saat kulesinin üzerindeki ellerim yavaÅŸlamıyordu. Acımasızca, umursamaz bir güçle ilerliyorlardı, her ÅŸeyin sonuna doÄŸru. Ama bu bir rüya deÄŸildi ve kâbusun aksine, hayatım için koÅŸmuyordum; çok kıymetli olan baÅŸka bir ÅŸeyi kurtarmak için yarışıyordum. Kendi hayatımın benim için bir deÄŸeri yoktu. Alice, ikimizin de burada ölme olasılığının oldukça yüksek olduÄŸunu söylemiÅŸti. EÄŸer parlak gün ışığı ona engel olmasaydı, belki de sonuç daha farklı olurdu. Sadece ben, bu parlak ve kalabalık meydana koÅŸabiliyordum. Ve yeteri kadar hızlı koÅŸamadım. OlaÄŸanüstü düşmanlarımız tarafından çevrilmiÅŸ olmak umurumda deÄŸildi. Kuledeki saat çalmaya baÅŸlayınca hareketsiz ayaklarımın altındaki zemin titremeye baÅŸladı. Çok geç olduÄŸunu biliyordum ama kanatların altında kana susamış bir ÅŸey olduÄŸunu bilmek beni sevindiriyordu. Bunda baÅŸarısız olursam, yaÅŸamak için bütün isteÄŸim yok olur, giderdi. Saat tekrar çaldı ve güneÅŸ gökyüzünün tam ortasından biraz daha aÅŸağıya kaydı. Rüya gördüğümden yüzde doksan dokuz nokta dokuz emindim. Bu kadar emin olmamın ilk sebebi, parlak gün ışığının ortasında dikilmem – sürekli yaÄŸmur çiseleyen memleketim Forks, Washington’da böylesine kör edici açık bir güneÅŸ görmenin…

Alacakaranlık Alacakaranlık’tan… Nasıl öleceÄŸimi hiç düşünmemiÅŸtim desem yeridir (aslında son birkaç ay, bunun için geçerli nedenlerim vardı!); düşünmüş olsaydım bile, böyle olacağını asla tahmin etmezdim. SoluÄŸumu tutarak, upuzun odanın karşı tarafına, avcının karanlık gözlerine baktım. O da memnuniyetle bana bakıyordu. Elbette güzel bir ölüm biçimiydi bu; bir baÅŸkasının yerine ölecektim. SevdiÄŸim birinin yerine. Hatta soylu bir ölümdü. Bir anlam ifade diyordu. Forks’a hiç gitmeseydim, ölmeyeceÄŸimi biliyordum. Åžu anda ölümle yüzleÅŸmek zorunda kalmayacaktım. Ama ne kadar korkarsam korkayım, kararımdan dolayı piÅŸmanlık duyamıyordum. Hayat size beklentilerinizin çok ötesinde bir düş sunduÄŸunda, sona geldiÄŸinizde üzüntü duymanız mantıklı deÄŸildir. Avcı, beni öldürmek için ilerlerken, dostça gülümsedi. Annem beni pencereleri açık arabayla havaalanına götürdü. Phoenix’te hava otuz sekiz dereceydi; gökyüzü masmavi ve bulutsuzdu. Ayrılırken annemi memnun etmek istediÄŸim için, en sevdiÄŸim bluzumu giymiÅŸtim. Kolsuz, dantelli beyaz bluzumu. Kalın ceketim elimdeydi. Washington eyaletinin kuzeybatısında bulunan Olympic Yanmadası’nda, gökyüzü hemen her zaman bulutlu olan Forks adında küçük bir kasaba vardır. Bu sıradan kasabaya, Amerika BirleÅŸik Devletleri’nin diÄŸer eyaletlerinden çok daha fazla yaÄŸmur yaÄŸar. Ben henüz birkaç aylıkken, annem beni de almış ve bu karanlık, kasvetli kasabadan kaçmış. On dört yaşına gelene kadar, her yaz bir ayımı bu kasabada geçirmek zorunda kaldım. On dört yaşındayken isyan etmeyi abl…