Alaycı KuÅŸ Alaycı KuÅŸ’tan… Başımı eÄŸdim ve ayakkabılarımın yıpranmış deri yüzeyini kaplayan ince kül tabakasına baktım. Ä°ÅŸte tam burası, bir zamanlar kız kardeÅŸim Prim’le paylaÅŸtığımız yatağın durduÄŸu yerdi. Åžu tarafta mutfak masası vardı. Tamamen yerle bir olup bir kömür yığınına dönüşen şöminenin tuÄŸlaları, evin kalan kısmı için bir nirengi noktası olmuÅŸtu. BaÅŸka türlü bu gri denizde yolumu nasıl bulabilirdim? 12. Mıntıka’dan geriye neredeyse hiçbir ÅŸey kalmamıştı. Bir ay kadar önce, Capitol’ün bomba yaÄŸmuru zavallı maden işçilerinin DikiÅŸ’teki evlerini, ÅŸehirdeki dükkânları, hatta Adalet Binası’nı yerle bir etmiÅŸti. Kendini bu yangından kurtarmayı baÅŸaran tek yer Galipler Köyü olmuÅŸtu. Nedenini tam olarak ben de bilmiyordum. Belki de Capitol’den iÅŸ için buraya geleceklerin kalacak bir yerleri olsun istenmiÅŸti. Raportörler. Madenlerin durumunu deÄŸerlendirmek üzere gönderilmiÅŸ bir komite. Geri dönüş yapan sığınmacıları kontrol etmeye gelmiÅŸ bir manga Barış Muhafızı. Ancak benden baÅŸka geri dönen yoktu. Zaten ben de kısa bir ziyaret için gelmiÅŸtim. 13. Mıntıka’daki yetkililer geri dönmeme ÅŸiddetle karşı çıkmışlardı. Beni korumak için en az bir düzine görünmez hava aracının başımın üstünde dönüp durması gerekeceÄŸini ve ortada ele geçirilecek yeni bir istihbarat olmadığını bahane ederek, bunu maliyeti yüksek ve gereksiz bir macera olarak gördüklerini söylemiÅŸlerdi. Yine de olanları kendi gözümle görmem gerekiyordu. Bu öyle büyük…

AteÅŸi Yakalamak AteÅŸi Yakalamak’tan… Çayın sıcağı dondurucu havaya çoktan karışmış olsa da, matarayı sımsıkı tutmaya devam ettim. SoÄŸuk yüzünden, kaslarım iyice gerildi. Tam o anda vahÅŸi bir köpek sürüsü çıkagelse saldırıya uÄŸramadan bir aÄŸaç tepesine tırmanma ihtimalim yok denecek kadar azdı. AyaÄŸa kalkmalı, biraz hareket etmeli ve eklemlerimi açmalıydım. Oysa orman ÅŸafakla aydınlanırken, ben, en az üzerinde oturduÄŸum kaya parçası kadar hareketsiz, öylece durdum. GüneÅŸle savaÅŸamazdım. Beni, aylardır sıkıntıyla beklediÄŸim güne doÄŸru sürüklerken, tek yapabildiÄŸim çaresiz gözlerle, yükseliÅŸini izlemek oldu. Öğle saatlerinde Galipler Köyü’ndeki yeni evime üşüşmüş olacaklardı. Gazeteciler, kameramanlar, hatta eski eskortum Effie Trinket bile Capitol’den kalkıp 12. Mıntıka’ya kadar gelecekti. Effie o komik pembe peruÄŸu mu takacak, yoksa Zafer Turu için doÄŸallıktan uzak baÅŸka bir renk mi tercih edecek, çok merak ediyordum. Tabii diÄŸerlerini de unutmamalı. Uzun tren yolculuÄŸumda bana servis yapacak personel. Halkın önüne çıkmadan önce beni güzelleÅŸtirecek hazırlık ekibi. Açlık Oyunları’nda izleyiciler tarafından ilk anda fark edilmemi saÄŸlayan o muhteÅŸem kostümleri tasarlayan stilistim ve arkadaşım, Cinna. Bana kalsa, Açlık Oyunları’nı tamamen unutmak isterdim. Ve hiç bahsetmemek. Kötü bir rüyadan baÅŸka bir ÅŸey deÄŸilmiÅŸ gibi davranmak. Ancak Zafer Turu bunu imkânsız kılıyordu. Tur, stratejik olarak, iki Oyun’un tam ortasına denk gelecek ÅŸekilde planlanıyordu; bu, Capitol’ün dehÅŸeti taze…

Açlık Oyunları Açlık Oyunları’ndan… Uyandığımda yatağımın diÄŸer tarafı buz gibiydi. Parmaklarımı uzatıp, Prim’in sıcaklığını arıyorum ama tek bulduÄŸum, yatağın sert kumaşı oluyor. Kötü bir rüya görüp, annemizin yanına tırmanmış olmalı. Tabii ki öyle yapmış. Bugün, toplama günü. DirseÄŸimin üstünde doÄŸruluyorum. Odada onları görmeme yetecek kadar ışık var. Küçük kardeÅŸim Prim, yan yatmış, bacaklarını karnına çekmiÅŸ ve sırtını anneme dayamış. Yanaklarını birbirlerine yaslamışlar. Annem uykusunda, olduÄŸundan daha genç görünüyor. Evet, yıpranmış bir görüntüsü var ama en azından üzerine basılıp geçilmiÅŸ gibi durmuyor. Prim’in yüzü, bir yaÄŸmur damlası kadar taze, adını aldığı çuhaçiçeÄŸi kadar hoÅŸ. Bir zamanlar annem de çok güzelmiÅŸ. Ya da en azından, öyle söylüyorlar. Prim’in dizlerinin üstüne, dünyanın en çirkin kedisi tünemiÅŸ, ona bekçilik ediyor. Ezik bir burnu var; kulaklarından birinin yarısı yok. Gözleri çürümeye yüz tutmuÅŸ balkabağı renginde. Prim, çamuru andıran sarı tüylerinin o parlak çiçeÄŸe benzediÄŸinde ısrar ederek, kediye Düğün ÇiçeÄŸi adını vermiÅŸti. Kedi benden nefret ediyor ya da en azından bana hiç güvenmiyor. Aradan geçen senelere raÄŸmen, Prim’in kediyi eve getirdiÄŸi ilk gün, onu bir kovanın içinde boÄŸmaya çalıştığımı çok iyi hatırlıyorum. Kemikleri sayılabilecek kadar zayıf, karnı kurtçuklarla ÅŸiÅŸ, her yanında pireler kaynayan bir kedi yavrusuydu. Ä°htiyaç duyduÄŸum son ÅŸey, doyurulması gereken fazladan bir canlıydı. Ama…